در 25 آگوست 1988، شهر پرتغالی لیسبون دچار یکی از سخت ترین آتش سوزی های تاریخ خود گشت. در مجموع، "آتش شیادو" 18 ساختمان را نابود کرد و 73 نفر مجروح و کشته شدند که بیش تر آتش نشان هایی بودند که برای جلوگیری از این دوزخ مواج تلاش نمودند. بر طبق برآوردها، 2000 نفر کار خود را از دست دادند و فعالیت های تجاری به طور قابل توجهی کاهش یافت.
در پی این آتش سوزی، شورای شهر لیسبون از معمار آلوارو سیزا دعوت نمود تا طرح جامعی برای توسعه این منطقه طراحی نماید؛ پروژه ای که از سال 1989 آغاز گردید. برخی از طرح های مرمتی به سرعت شروع گشته و مسیرهای عابر پیاده میان باکسیا و شیادا از طریق پیاده راه هایی فلزی جایگزین و ترمیم شدند تا از ایزوله شدن منطقه به طور کامل جلوگیری گردد.
برای بیش از یک دهه، سیزا رهبری یک توسعه بخشی و مرمت گسترده را به عهده داشت و شیادو را به یک منطقه ی پر رونق تبدیل نمود. این معمار پرتغالی با گسترش مسیرهای عابر پیاده از طریق ایجاد دو پاسیو در بلوک های ساختمان های اصلی، اتصالی باستانی را میان بخش باکسیا و تپه های مجاور ان بازگشایی نمود. این امر باعث محدود شدن ترافیک و پارکینگ خودروها در طراحی مجدد بخش های عمومی و برنامه ریزی بخش های تجاری شده است. این تجدید حیات، باعث به وجود آمدن بخش های مسکونی نیز در منطقه شده که در زمان آتش سوزی وجود نداشته اشت.