در دنیا جایی که سبک زندگی مردم برای قرنها پویا بوده، شهرها با مشکل مواجه شدند. این شهرها بندرت برای شهروندان خود که زمانی منابع و شغلهایشان کاهش یافته، برنامه ریزی شدند. شهرهای مدرن مانند دیترویت از دشواری ها و اغلب فرایندهای انقباض شهری رنج می برند. در مقابل پروژه ی "سازه ی بسیار بزرگ" مانوئل دومینگز- پروژه ی پایان نامه ای تی اس آی مادرید – منتج شده به یک شهر نُمادیک (کوچ گرانه) که می تواند بر روی یک کامیون زنجیری با هدف حرکت در مکان هایی که کار و منابع فراوان دارد، حرکت کند. البته این اولین بار نیست که ایده ی یک شهر نمادیک مطرح شده است.

شهر رونده ی رون هرون یکی از مشخص ترین طرح های آرشیگرام از 1960 است. و همچنین یکی از تئوری های با نفوذ معمارانه می باشد. گرچه طراحی برای "سازه ی بسیار بزرگ" توسعه یافته ی شهر آرشیگرام می باشد، و شامل قوی ترین طرح ها برای تولید انرژی در شهر میشود. دومینگز اذعان می کند، که من آگاه بودم بر این گزاره که تمام پروژه های پایان نامه یوتوپیایی است. من تصمیم گرفتم خودآگاهانه یک طرح یوتوپیایی را انجام دهم، یوتوپیایی برای واقعیت. گرچه دومینگز همچنین احساس می کند، که امکان پذیر بودن طرحش از منظر تئوری اهمیت دارد.

به همین دلیل او دنیای مهندسی سنگین در الهام گیری از فریم های فلزی غول آسا و کامیون های زنجیری سازه ای را دنبال کرد. با همه ی نچه گفته شد، طراحی دومینگز به نظر می رسد، کمتر از یک فانتزی از پوسته های غول پیکر هرون بر پایه های چوبی باشد. بعلاوه سازه های بسیار بزرگ، علی رغم سایزهای عظیمش تأثیرش بر روی محیط اکوسیستم بسیار کم می باشد. تحرک آن  به عنوان راهی برای احیای جنگل شهرهای ایستایی که با این جایگزین شده اند، هدفمند شده است. در صورتی که بخش کاربردی پروژه مدیریت روز به روز این محیط می باشد. شرایط اجتماعی ویژه منطقه ی اسپانیایی به این پروژه تمهید شد. چنانچه پروژه برای تعداد زیادی از شهروندان بیکار اسپانیا کار فراهم می آورد. گرچه تقریباً 50 سال از مطرح کردن یک شهر متحرک گذشته است. زمانی که تخریب چندین شهر بزرگ غربی چه از نظر اقتصادی و چه از نظر جمعیتی در نظر گرفته شد، مانوئل دومینگز بر مطرح کردن پروژه مُصر شد. این پیشنهادات آغاز شدند، تا به مراتب مناسب باشند،  و کمتر پوچ و عبث به نظر رسند.