کارلو اسکارپا از معماران برجسته ی مدرن ایتالیا، هنرمند و طراح بود. اسکارپا بیشتر با آثار معماری خود شناخته شده است اما در طول کار حرفه ای خود تلاش هایی در بسیاری از رشته های هنری دیگر چون کار با شیشه، نقاشی و طراحی مبلمان نیز داشته است. این ویژگی های پیچیده ی صنایع دستی و طیق متنوع از مهارت های اوست کع اغلب در تکنیک ها و زبان طراحی معماری وی بسط داده شده است. آثار معماری او، موضوع بحث های فکری بسیاری بوده است و او به عنوان یکی از اسرارآمیزترین شارحان مدرنیسم، کماکان مهم می باشد.
اسکارپا در دوم جوئن 1906 در ونیز به دنیا آمد. پدر او، آنتونیو اسکارپا، معلم مدرسه ی ابتدایی بود. هنگامی که کارلو تنها دو سال داشت؛ خانواده اش به ویچنزای نقل مکان نمودند؛ جایی که در آن کاربو به دبیرستان فنی فرستاده شد. پس از مرگ مادرش در سال 1919، خانواده اسکارپا به ونیز بازگشتند و کارلو توانست با حضور در آکادمی سلطنتی هنرهای زیبا، مطالعات خود را بر روی طراحی معماری متمرکز نماید. پس از دریافت دیپلم در سال 1926 و شاگردی معمار وینسنت رینالدو، اسکارپا در آکادمی مشغول به تدریس طراحی معماری گشت. او این سمت را تا سال 1929 حفظ نمود.
دهه های 1920 و 1930، زمان های محوری زندگی حرفه ای اسکارپا را شکل می دهند. کارلو اسکارپا هیچ گاه مدرک رسمی معماری خود را به پایان نرساند. او به کنفوانسون های سفت و سخت آموزش رسمی طراحی و قوانین علمی آن بی علاقه بود. عدم پذیرش اصول طراحی استاندارد به خصوص در مورد نحوه ی استفاده یا عدم استفاده از متريال ها، به شخصیت اصلی آثار وی بدل گشت. حساسیت او به متريال ها و جزئیات، از او یک استاد ماهر و هنرمند ساخت. در سال 1927، او کار خود را در جزیره ی مورانو با سک استاد شیشه گری آغاز نمود. همکاری در کاپلینی و موقعیت مدیر خلاق در کارگاه آثار ونینی از سال 1934 تا 1947، اشتیاق و مهارت او در کار با متريال ها را کامل نمود تا از تمایل خود برای از بین بردن مرزهای معمولی متريال ها و راندن قابلیت های فراتر آن ها استفاده نماید.
در این زمان بود که او به تلاش هایی حرفه ای در زمینه های مختلفی از ظرفیت های متوع طراحی صنعتی و طراحی داخلی دست زد. علاقه ی بسیار او به روش های متنوع ساخت، مجموعه ای از فرم های و جزئیات خاص معماری را برای وی به ارمغان آورد.