یکی از لذت بخش ترین کارها هنگام قدم زدن در گوشه و کنار شهر ونیز، کشف آثار معماری کارلو اسکارپا است. در میانه ی قرن 20ام، اسکارپا با طراحی و باززنده سازی طیف وسیعی از ساختمان ها، از از جمله واحدهای استحمام در یک محوطه ی کمپینگ، تعدادی موزه و دادگاه های شهر، جایگاه خود را بعنوان معمار شاخص محل تولد خود تثبیت نمود. تعدادی از پروژه های متقدم او نابود شده اند، اما اغلب آن ها هنوز برجای مانده اند.

طبیعی است که شخصی همچون اسکارپا، اهل ونیز، با ذکاوت و فرهیختگی خود و علاقه به هنر و اشعار فرانسوی قرن 19امی به ویژه بودلر و مالارمه، بر نقطه ی مرکزی فرهنگی شهر، با طراحی ساختمان هایی در جاردینی دلا بییناله، اثری از خود بر جای بگذارد. جاردینی، پارک جنگلی واقع در بخش شرقی مرکز شهر، در اوایل دهه ی 1800 با تخلیه ی باتلاق ها به دستور ناپلئون بناپارت ساخته شد و اکنون، میزبان پاویون های ملی بیینال هنر و معماری ونیز است.

وظیفه ی طراحی مجددِ بنایی که اکنون پاویون مرکزی برای برپایی نمایشگاه آثار نقاشی تیه‌پولو نام دارد، در سال 1950 به اسکارپا محول شد. اغلب تغییرات در فضای درونی پاویون ایجاد شدند، اما اسکارپا با بهره گیری از فرصتی که در اختیارش قرار گرفته بود، حیاط کوچکی نیز در کنار آن تعبیه نمود و در آنجا، فضایی آرام و مسقف برای استراحت ملاقات کنندگانِ نمایشگاه ایجاد کرد. اضافه کردن یک سایه‌بان با انحنایی دراماتیک‌وار، آن را به فضایی بسیار دلپذیر تبدیل نمود و به علت کسب محبوبیت، از آن زمان تا کنون، همانند دفتر فروش بلیط و ورودی طراحی شده توسط اسکارپا برای جاردینی و پاویون ونزوئلایی اش، در جای خود باقی مانده است.