یکی از آخرین پروژه های اسکارپا، کاسا اتولنگی، خانه ای در باردولینا در نزدیکی ورونا نام داشت که در اواسط دهه ی 1970 با دریافت کمیسیونی از سوی وکیل ونیزی، کارلو اتولنگی به عنوان خانه ای برای پسرش آلبرتو، طراحی نمود. کاسا اتولنگی، که بر سایت شیبدار یک خانه ی روستایی قدیمی با چشم انداز خیره کننده ای به سوی دریاچه ی گاردا ساخته شده بود، گرفتار محدودیت های سختگیرانه ی ساخت و ساز گشت، از جمله قانونی که ساخت بیش از یک طبقه روی زمین را ممنوع می‌کرد. راه حل اسکارپا، فرونشاندن ساختمان در محیط پیرامون خود، از طریق ساخت بخش عظیمی از خانه در زیر زمین، و به نقل از خود او، تبدیل سقف به "زمین ناهمواری با امکان راه رفتن روی آن" بود.

نه ستون بزرگ که از زمین رد شده و به فضاهای داخلی طبقات زیرین رسیده است، بر این خانه سلطه یافته و آن را حمایت می‌کنند. این ستون ها از توده هایی تشکیل شده از صفحات گرد سیمانی و یا آهکی ساخته شده که غالبا از معدن های روستای پران در نزدیکی سایت، و یا از طریق حمل به باردولینا از ترانی، بندری واقع در ساحل آدریاتیک در نزدیکیِ "باری" به دست آمده بودند. متاسفانه، اسکارپا در سال 1978، پیش از اتمام کاسا اتولنگی از دنیا رفت، و پروژه به دست دوست او، ائوجنیو د لوئیجی، و دو دانشجوی قدیمی او، جوزپه توماسی و گوییدو پیتروپلی اتمام یافت. 

اسکارپا به شکلی ناگهانی در سن 72 سالگی، بعلت جراحات ناشی از افتادن از تعدادی پله در سندای در یک سفر به ژاپن، درگذشت. او پس از گذراندن یازده روز در بیمارستان، در حالی که توان سخن گفتن نداشت و تنها می‌توانست به شکل وارونه بنویسد، از دنیا رفت. او طبق دستورالعمل های خودش در ایتالیا به خاک سپرده شد: به شکل ایستاده و پیچیده در ملافه هایی از جنس پارچه ی سفت و سخت کتان، در گوشه ای از گورستان زیبای خانواده ی بریان که در سن ویتو د آلتیول در ونتو طراحی نموده بود.

با وجود انتقادهای شدیدی که در بیشتر زندگی کاری خود از سوی موسسات معماری ایتالیایی به او وارد می‌گشت، اسکارپا پس از مرگ خود برای همان ویژگی هایی که روزی به نظر غیرطبیعی می‌رسیدند، مورد ستایش قرار گرفته است: لطافت بیش از اندازه ی آثارش، پرمعنایی و علاقه ی اش به زمینه سازی ساختمان ها در بستر موقعیت های جغرافیایی و میراث آن ها.