سوپراستودیو در طرحشان موسوم به مونومان ممتد تلاش می کند نشان دهد با بسط یک قطعه منفرد از معماری بر سراسر جهان می توان "نظم کیهانی را بر زمین مقرر کرد." شهری سازی توتال مد نظر سوپراستودیو که در قالب تصویرسازی های کولاژگونه شکل گرفت در بافت شهری به "نیویورک اکستروشن" ختم می شود، پروژه ای که در چارچوب ان برشی از شهر بر بخش هایی از منهتن می نشیند و طبیعت و شهر را به واسطه منعکس ساختن اسمان ابی بر بلندای ساختمان هایش با هم گره می زند.
در دیگر ترسیم ها، شاهد سازه های مونولیتیک، شبکه بندی شده و سفیدی هستیم که در منظر طبیعی بسط یافته اند تا نظمی منطقی را بر منظر اعمال نمایند.
سوپراستودیو، برخلاف بسیاری دیگر از طرح های یوتوپیایی این کنش منسجم و تکین را به مثابه پروراندن و نه تخریب جهان طبیعی می بیند.