استن آلن در سال 1996 مقاله ای نوشت تحت عنوان شرایط میدان او در این نوشتار سعی کرد از کانسپت های سنتی فرم معمارانه دور شود و بر سیستم ها و شبکه ها موکد گردد، ایده استن آلن در این مقاله تمرکز بر کارهایی بود که به بازتعریف مناسبات میان فیگور(شمایل) و زمین، ابژه و فرایند، محدود و نامحدود و مکان و نامکان می نشستند. در این مقاله واژه میدان field به آرایه ای از ابژه ها یا نشان ها ارجاع دارد که در یک نقطه انباشت و به نوعی از سیستم تبدیل می شوند.
انچه در ادامه می اید تکه ای بی نهایت کوتاه از مقاله است:
تمام شبکه ها میدان هستند، اما تمام میدان ها شبکه نیستند. یکی از پتانسیل های میدان، بازتعریف مناسبات میان شمایل و زمین است. اگر ما شمایل را نه فقط یک ابژه متمایز علیه یک میدان مقرر، بلکه همچون ضرباهنگی بدانیم برامده از خود میدان ـ درست به مانند مومنت هایی غلیظ و شدید یا قله ها و دره هایی درون یک میدان ممتتد. آنگاه می توان شمایل و میدان را در قامت پدیده هایی بی نهایت همْ بند و همْ بَردر نظر اورد.
برای یافت تعابیر دیگری از میدان می توانید ببینید: پیر بوردیو و تعریف میدان؛ موضعْ شناسی فضاهای اجتماعی خَردِ مدرن