در ژوئیه 1793، فیلادلفیا پایتخت آمریکا درگیر مرض تب زرد شد. این اپیدمی به مدت سه ماه شهر را فلج کرد و یک دهم جمعیت، یعنی حدود 5000 نفر را به کام مرگ کشاند. خیابانها پر از اجساد شده و افراد در حال مرگ بدون مراقبت رها شده بودند. بسیاری از فیلادلفی ها که از عفونت وحشت داشتند، خود را در خانه های خود حبس کردند. برخی سعی کردند با شلیک باروت به هوا ویروس را دفع کنند -تصور می شد تب زرد توسط بخارات مضر منتقل می شود. هزاران نفر از شهر گریختند، از جمله قهرمانان ملی مانند جورج واشنگتن و توماس جفرسون.

هنگامیکه اولین بار در آپارتمان خودم در فیلادلفیا قرنطینه شدم، به فاصله کمی از بیمارستانهای شهر، در مورد این پرستاران قرن هجدهمی مطالبی خواندم. دو قرن بعد، بیماری تغییر کرده اما داستان تغییر نکرده است. اکنون؛ مانندگذشته، سهم نامتناسبی از کارکنان مشاغل ضروری شهر، سیاه و فقیر هستند -پرستاران، تکنسین ها و رانندگان تحویل کالا که شهر را در حالیکه بسیاری از ما در خانه های خود هستیم، پویا و زنده نگه می دارند. اکنون، مانند آن زمان، این ویروس مسری بیشترین آسیب را به این مردان و زنان وارد کرده است: بر اساس داده های دولت محلی، میزان موارد ابتلاءکووید -19 ثبت شده در میان فیلادلفی های سیاه پوست، تقریباً دو برابر بیشتر از موارد سفیدپوست است.

اپیدمی ها مانند جنگ، نابرابری های جامعه را آشکار می سازند. هر دو شیوع یادآوری می کنند که تا چه اندازه تجربه ما از بیماری با درآمد و نژاد ارتباط دارد، آگاهی ای که پس از مرگ جورج فلوید، -یک آفریقایی-آمریکایی غیرمسلح، که اوایل سال جاری بدست یک افسر پلیس سفیدپوست به قتل رسید- به اعتراضات علیه نژادپرستی در سراسر آمریکا و فراتر از آن دامن زد؛ پی آیند و نشانگراین موضوع است. از این منظر، بازتاب هایی از داستان فیلادلفیا در اپیدمی حال حاضر قابل توجه اند.

جامعه آزاد سیاه پوستان فیلادلفیا در اپیدمی سال 1793 می توانست انتخاب کند که بیرون از گود باشد. تعداد آنها کم بود - حدود 2500 سیاهپوست در این شهر زندگی می کردند، بسیاری از آنها آزاد بودند -و بیشتر آنها دور از اسکله ها زندگی می کردند، جاییکه پشه های تب آور متمرکز شده بودند.

این گروه جدا از بقیه مردم باقی مانده بودند. تنها 13 سال قبل، قانونگذار پنسیلوانیا قانون لغو تدریجی برده داری را تصویب کرد که  بر اساس آن واردات بردگان ممنوع شده بود اما این قانون در کوتاه مدت متوقف شد. سیاه پوستان آزاد فیلادلفیا در مورد آینده خود اطمینان نداشتند و از سویی زندگی در کنار برده های آزاد شده مورد قبول بسیاری از سفیدپوستان نبود.

با این وجود، وقتی ندای کمک آمد، دو مرد سیاه پوست پیش آمدند. آبسالوم جونز و ریچارد آلن -عکس بالا- هر دو کشیش کلیسا بودند که در وضعیت بردگی متولد شده و آزادی خود را خریدند. تا سال 1793 آنها بخشی از طبقه متوسط سیاهپوست این شهر محسوب می شدند: آلن کسب  وکار موفقیت آمیزی را اداره می كرد و جونز به عنوان دفتردار برای استاد سابق خود مشغول بکار بود. آنها همچنین متعهد به دفاع از برابری نژادی بودند و تمام تلاش خود را برای آفریقایی-آمریکایی ها در فیلادلفیا انجام دادند، از جمله تأسیس یک سازمان امدادی بنام انجمن آفریقایی آزاد.

جونز و آلن پس از ملاقات با شهردار، سایر آفریقایی-آمریکایی ها را بسیج کرده و آگهی هایی با پیشنهاد کار به عنوان پرستار،  جمع آوری اجساد و کار در گورستان را در روزنامه ها چاپ کردند. این کارها  دلخراش و آسیب زا بودند. تب زرد می تواند منجر به خونریزی، استفراغ و خونریزی داخلی شود و کسانی که به معالجه  بیماران می پرداختند صحنه های جهنمی وحشتناکی را شاهد بودند. جونز و آلن بعدها افرادی را که بر زمین افتاده بودند؛ به یاد می آوردند که  در خون غوطه ور بودند. آنها نوشتند بیماران آنقدر دچار هذیان می شدند که پرستاران برای جلوگیری از فرار یا "شکسه شدن گردن" مبتلایان مجبور بودند گاهی اوقات آنان را مهار کرده و دست و پایشان را ببندند.

آمریکایی های آفریقایی تبار با مراقبت از بیماران سفیدپوست بیشماری، سهم قابل توجهی در تلاش ها ی امدادی داشتند. یک پرستار سیاه پوست، آن ساویل، در خانه ای روستایی به نام بوش هیل، که به بیمارستان موقت مبتلایان تب زرد تبدیل شده بود، هدایت اقدامات را بر عهده داشت. بر حسب تخمین خودشان، جونز و آلن -که بسیاری از معالجات را تحت دستور پزشک سفیدپوستی به نام بنجامین راش انجام دادند- جان صدها نفر از انسانهای رنج دیده را نجات دادند. بعدها برخی از روشهای درمانی راش بی اعتبار می شوند، مانند خونریزی و پاکسازی. موارد دیگر، مانند دادن آب به بیمارانی که دچار کم آبی شدید شده بودند، موفقیت و اعتبار بیشتری کسب کردند. خدمات در اینجا متوقف نشدند. گورکن های سیاه پوست به دفن مردگان و بیرون بردن آنها از مکان های عمومی کمک کردند، که به نوبه خود در بررسی شیوع بیماری و برقراری نظم عمومی یاری رسان بوده است.

هزینه این کار بالا بود و آفریقایی-آمریکایی ها را به سمت مناطق آلوده شهر سوق داد. یک افسانه مشهور نقل می شد مبنی بر اینکه سیاه پوستان از تب زرد مصون هستند، که به سرعت نادرستی آن اثبات گردید. طبق گفته جونز و آلن، حدود 300 آفریقایی-آمریکایی در سال 1793 به خاک سپرده شدند که بیش از چهار برابر افزایش مرگ و میر نسبت به سال قبل بوده است.