لویی کان(20 فوریه 1901 ـ 17 مارس 1974)یکی از بزرگترین معماران قرن بیستم ایالت متحده آمریکا بوده است و به خاطر ترکیب کردن مدرنیسم با وزن و شأن آثار باستانی شناخته شده بود. هرچند او تا 50 سالگی به سبک مشخص خود دست نیافت و با وجود مرگ او در سن 73 سالگی، در مدت 2 دهه به عنوان بخشی از گروه معماران مشهور مدرنیسم که شامل لوکوربوزیه و میس وندروهه بود، فعالیت می کرد.
لویی کان با نام اصلی ایتزه ـ لیب اشموئیلوسکی در پارنو(اِستونی کنونی)متولد شد. خانواده او زمانی که او تنها یک کودک بود، به فیلادلفیا مهاجرت کردند و کان بقیه عمر خود را در آنجا گذراند و بسیاری از آثارش را در آنجا تکمیل کرد.
لویی کان را می توان معمار بسیار با نفوذی در طبقه مدرنیسم متاخر دانست. در سفری که در سال 1928 به اروپا کرد، به نسبت مناظر مدرن آنجا، توجه بیشتری به معماری قرون وسطی مانند:قلعه ها و شهرهای محصور شده، داشت. بعدها این موضوع تبدیل به عمق و استواری در معماری او شد، که در بسیاری از جهات با تاثیر از ساختمان های بزرگ آجری آلوار آلتو و بروتالیسم متاخر لوکوربوزیه همراه بود. او در اواسط دهه1950(با انجام چند پروژه)توانست توجه همگان را به خود جلب کند. لویی کان شاید به خاطر بناهایی چون: موسسه سالک، ساختمان مجلس ملی بنگلادش، کتابخانه اِکستر و موزه هنر کیمبل، شناخته شده بود. چهار پارک آزادی در نیویورک، آخرین طراحی تکمیلی او بود، که در نهایت ساخت آن پس از مرگ وی، در سال 2012 به پایان رسید.
بسیاری براین باورند که لویی کان به عنوان یک افسانه و اسطوره باقی مانده است. به خاطر وجود درک باطنی و به خصوص درک خردمندانه و روشنگری معمارانه ای که او را راهنمایی می کرد،به یک عارف یا معلم مذهبی تبدیل شده بود. زندگی شخصی، پیچیده و الهام بخش او توسط پسرش به صورت یک فیلم مستند با نام، معمار من، ساخته شد و در سال 2003 نامزد دریافت جایزه آکادمی گردید. در این فیلم، معمار هم دوره او، فیلیپ جانسون در مورد کان چنین می گوید:او در مقایسه با من صاحب سبک و مستقل بود.
حتی مرگ او در سال 1974 تبدیل به بخشی شناخته شده از افسانه ها و روایات قومی معماری شد. پس از بازدید کان از سایت موسسه مدیریت احمدآباد هند و بازگشت او به نیویورک، در حمام مردانه ایستگاه پِن دچار حمله قلبی شد. با وجود اعلام گسترده استودیوی او، که در آن زمان دچار بدهی شدیدی بود و به لطف ارتباط ضعیف بین نیویورک و اداره پلیس فیلادلفیا، خانواده او به مدت دو روز از مرگ وی مطلع نبودند. با این وجود، روزنه ی امیدی برپایان ساده لویی کان وجود داشت: کیفی که او قبل از مرگش با خود داشت حاوی طرح یک بنای یادبود در جزیره روزِوِلت نیویورک بود و تقریبا 4 دهه بعد منجر به ساخت چهار پارک آزادی، آخرین اثر ساخته شده لویی کان شد.