لودویگ میس‌فن‌دروهه (27 مارس 1886 - 17 آگوست 1969) یکی از تأثیرگذارترین معماران قرن بیستم است، که بخاطر نقشش در توسعه و پیشرفتِ پایدارترین سبک معماری دوران: یعنی مدرنیسم، شناخته می‌شود. وی در آخن آلمان به دنیا آمد و زندگی حرفه‌ای خود را در استودیوی برجسته و معروف پیتر بهرنس آغاز کرد، جاییکه در کنار دو غولِ دیگرِ مدرنیسم، والتر گروپیوس و لوکوربوزیه کار می‌کرد. تقریباً یک قرن است که سبک مینیمالیستی میس طرفداران زیادی پیدا کرده است؛ کلام موجز معروفش "کمتر بیشتر است" هنوز به طور گسترده استفاده می‌شود، حتی توسط کسانی که از سرمنشاء آن بی‌اطلاع هستند.
میس در طول دهه‌ی 1920 شروع به توسعه این سبک کرد. وی دغدغه‌هایِ صنعتیِ عملکردگرایِ هم‌عصرانِ مدرنیستِ خود را با محرکی زیباشناسانه به سمت طرح‌های متقاطع مینیمال ترکیب کرده و در عین حال فضاهای محصور اتاق‌ها در سیستم سنتی رد می‌کرد و برای از بین بردن مرز بین بیرون و داخل ساختمان تأکید زیادی بر استفاده از شیشه داشت. این دهه به دو طرح پیشنهادی برجسته‌ی وی ختم می‌شد؛ آسمانخراش فردریش‌استراسه (خیابان فردریش) و غرفه‌ی آلمانی در نمایشگاه بارسلونا (که بیشتر به غرفه بارسلونا مشهور است). آسمانخراش فردریش‌استراسه برجی تماماً شیشه‌ای بود که در سال 1921 طراحی کرد و باعث تثبیت شهرت او در میان معماران آوانگارد شد. طراحی غرفه بارسلونا نیز به سال 1929 برمی‌گردد که به‌عنوان یکی از شناخته‌شده و محبوب‌ترین آثارش باقی مانده است.
در سال 1930، میس به جای هانس مایر به‌عنوان مدیر باوهاوس انتخاب شد – مدرسه‌ای که توسط والتر گروپیوس تأسیس شد و عموماً به وی نسبت داده می‌شود – او تا سال 1933 زمانی که تحت فشار از سوی دولت نازی مجبور به بستن مدرسه شد، در آنجا به عنوان مدیر خدمت می‌کرد. در سال 1932، طرح میس سنگ بنای نمایشگاه موزه‌ی هنر مدرن را تشکیل داد. کاری در"سبک بین‌الملل" به سرپرستی فیلیپ جانسون و هنری راسل هیچکاک، نمایشگاهی که نه تنها نقش میس را به عنوان رهبر جنبش مدرن تقویت می‌کرد، بلکه خودِ جنبش را گسترش می‌داد و مخاطبان بین المللی بیشتری برای آن به ارمغان می‌آورد.
پس از بسته شدن باوهاوس و افزایش فشار نازی‌ها در آلمان، میس کار کردن در کشورش را به طور فزاینده‌ای دشوار می‌دید. سرانجام او در سال 1937 تصمیم گرفت به ایالات متحده مهاجرت کند. او در شیکاگو اقامت گزید و مدیر موسسه فناوری ایلینوی شد. در طول 20 سال حضورش در IIT، میس آنچه که به عنوان "دومین مکتب معماری شیکاگو" شناخته می‌شود را توسعه داد، سبک ساده شده‌ای با ساختمانهای بلندمرتبه‌ی خطی، با نمونه‌هایی مانند پروژه ساختمانهای لیک شور درایو 860-880 و ساختمان سیگرم.
او همچنین در کنار توسعه‌ی فرم جدید از طراحی آسمانخراش‌ها، به ادامه‌ی توسعه‌ی فرم کوتاهش از ساختمان‌ها (low-slung) ادامه داد. فرمی که برای اولین بار در پروژه‌هایی مانند غرفه بارسلونا آزمایش شده بود و میس در طراحی خانه‌ی کاملاً شیشه‌ای و شفاف فارنس ورث (تکمیل شده در سال 1951) نیز از آن استفاده کرد، نمونه‌ای که می‌توان آن را از جمله ماندگارترین نمونه‌های این فرم در ایالات متحده برشمرد. در آن زمان، میس همچنین قادر به ادغام هر دوی این فرم‌ها و ایجاد یک ترکیب واحد بود؛ مانند آنچه او در مجتمع سه‌ساختمان در مرکز فدرال شیکاگو انجام داد.