زمان یکی از مهمترین متغیرهایی است که فهم و شاید کشف یوتوپیا را سختْ پیچیده می کند. اگرچه تئوریسینی مثل کالین رو در یکی از نظریه های مناقشه برانگیزش بر یوتوپیا، این مفهومْ پدیده را مستقل از زمان و مکان و تاریخ تبیین می کند، اما غوری بر طرح های باشکوه یوتوپیایی نشان می دهد این مفهومْ پدیده در بلندای تاریخ و متناسب با زمان و بستر ارائه طرح تغییر کرده است. همانگونه که طرح های سوپراستودیو غالبا گفت و گوی درونی عمیقی میان مونومنتالیتی و یک وضعیت کاهنده و مینیمال است، مباحث گسترده و متقدم تر یوتوپیایی نیز میان صنعت و طبیعت در نوسان اند، مباحثی که با شهر سوسیالیستی و صنعتی رابرت اوون اغاز می شود و با باغْ شهر ابنزر هاوارد ادامه می یابد و ردش تا پوتریز تینکْ بِلْت صنعتی سدریک پرایز و اکوْتوپیای ارنست کالنباک و اَبْرْشهرهای دیجیتال امروزی ادامه دارد.

اساسا و مبتنی بر یک خوانش مارکسیستی، به موازات تغییر و تحول در چرخه های پیشرفت تاریخی و متناسب با میزان نفرتمان از اکنون و تلاشمان برای گریز از واقعیت های منفور و زجراور گذشته، ما درگیر جهان های یوتوپیایی بوده ایم و هستیم و این جاست که این پرسش مطرح می شود؛ ایا واقعا انچه ما در قالب هایی همچون دیستوپیا/ هایپرتوپیا طرح کرده ایم در همْ بندی کامل با تعبیرمان از یوتوپیا مقرر نشده اند؟