پروژه-شیکاگو، ایلینوی - 1956

وقتی پروپوزال طراحی یک برج پخش تلویزیون به ارتفاع یک مایل به رایت داده شد، او به این فکر افتاد که ایده ی ساخت چنین برجی بدون وجود ساختمان زیر آن بسیار احمقانه خواهد بود. در همین رابطه، در روز دهم اوت سال 1956 او یک اسکیس کانسپچوآل از نمای افقی آسمانخراش تهیه کرد که شکل نیزه ای برج را که با ارتفاع گرفتن باریک تر هم می شد نشان می داد و بر پلانی به  شکل یک سه پایه ی مضاعف قرار می گرفت. 

رایت در توجیه این باریک تر شدن و نیز شکل سه پایه ی کذایی چنین می گفت: (آیا بلندای یک گنبد کلیسا در باد لنگر می اندازد؟ واضح است نه چون باد نمی تواند به بالای آن فشار وارد بیآورد. به همین خاطر من هم این آسمانخراش را این طور طراحی کرده ام. باد هیچ فشاری به بالای آسمانخراش وارد نمی کند و فشار در عوض به پایین منتقل می شود. حتّا شکل این ساختمان به نحوی است که فشار باد بر آن تاثیری ندارد، چهارگوش است. اما اصلاً یک سه پایه است. و سه پایه مطمئن ترین فرمی است که در مقابل فشار بیرونی از خود مقاومت نشان می دهد. هر فشار وارد آمده به هر نقطه ای توسط دو پایه ی دیگر تحمل می شود... باد از هر طرفی که بوزد دو طرف دیگر در مقابل آن استحکام ایجاد می کنند.)

رایت در همان طراحی کانسپچوآل  چنین نکته ای را متذکر شده است: (بیست طبقه ی اول، به ارتفاع 18 فوت، مابقی طبقات 10 فوت. کلا فضایی به وسعت 6/000/000 فوت مربع؛ زیربنای 2/000/000 فوت مربع برای اتاق ها، استدیوها، مکان های دیدار، سالن اجتماعات و جز این ها. هزینه ی احتمالی  60/000/000 دلار. خالق 4/000/000 فوت مربع، 10 دلار به ازای هر فوت مربع. جمعیت ساکن در آسمانخراش: 45/000 نفر؛ اسکان موقت در سالن های اجتماعات، و جز آن =67/000 نفر (تقریبی)؛ جمعا حدود 100/000 نفر. پارکینگ 15/000 اتومبیل؛ 100 هلیکوپتر.) 

به تدریج که کار طراحی پیش تر می رفت جزئیات بیشتری برای آسمانخراش در نظر گرفته می شدند؛ پیِ آسمانخراش مانند دسته ی یک شمشیر در سنگ بستر فرو می رود و طبقات آن مانند دیگر ساختمان های بلند مرتبه ی رایت از یک هسته ی مرکزی بیرون زده اند. 

در مورد این آسمانخراش کابل هایی مانند پل معلق به بیرون طبقات تحتانی حمایل شده اند. سطوح دیوار بیرونی به شکل مطلوبی درست در زیر حفاظ نور و باران قرار گرفته اند. آسانسورها در واقع (قطارها)یی هستند که با انرژی هسته ای کار می کنند، و هر کدام به اندازه ی پنج اتومبیل ارتفاع دارند. به دلیل آن که ساختمان از پنج تراس پهن مربوط به قاعده ی تحتانی ارتفاع می گیرد، آسانسورها در تطابق با ارتفاع تراس ها در نظر گرفته شده اند. هرچند که ساختمان قاعده به تدریج که بالاتر می آید باریک تر می شود،  شفت آسانسور چنین نیست و آن ها را می توان از بیرون ساختمان نیز به آسانی مشاهده کرد که چطور طبقات مختلف را به یک دیگر متصل می کنند. 

آسمانخراش مایلْ هایْ به منظور اسکان طراحی نشده بود، بلکه مکانی بود برای کار و فعالیت های اجتماعی و گردهمایی. با جذب جمعیت به داخل آسمانخراش و ایجاد یک پارک طبیعی وسیع مشکل ترافیک هم به نحوی حل می شود.