این پروژه یک فضای ستوندار موقت بدون سقف است، با ستونهای تقریبا مجرد، حجیم و سرگشاده به سمت آسمان و بی واسطه به محیط اطراف .

پیوستگی عملکردی و بصری میدان سنگفرش شده ، حتی همترازی جلوی کلیسای قرون وسطایی ، توسط ابعاد و سرشت شبکه باز منظم ، به چالش کشیده شده است .

با استفاده از یک تمایز مبهم میان لندآرت و آپ آرت ، سیستم یکنواخت 16 ستون، مناظر متعدد و گوناگونی از یک فضای عمومی محدود به لحاظ تاریخی را فعال کرده است .

با 2 متر قطر و 6 متر ارتفاع ، هر ستون در واقع یک فضای قابل سکنی است با یک ورودی منفرد که به یک جهت متفاوت اشاره دارد . اسارت نامحسوس در ستونها ، توسط یک بافت برش خورده راست گوشه که میان شکل و زمینه در نوسان است ، رقیق شده است .

لرزش خاموش سایه ها و نورهای چشمک زن ، همراه با بی تفاوتی شبکه ، توسط موتیف های ظریفی دگرگون شده که توسط یک هنرمند سوئیسی به نام فلیس وارینی طراحی شده است و فقط از نقاط کانونی قابل دیدن هستند .

این طرحهای سفید دو بعدی ، مستقیما روی صفحات فولادی گالوانیزه کشیده شده اند ، مانند ارواح شناور ، در عین پیچیدگیشان ، فرمهای رها و آزادی هستند در آکسهای مرکزی صحن کلیسا .

ستبر و تنومند و در عین حال نازک و شکننده . شخصیت صنعتی سطوح ، توسط طراحی دستی مغشوش شده است . بدین ترتیب به نظر می آید که تمایز میان سازه ای و تزئینی بودن ، کمرنگ شده است . حداقل به عنوان یک مسئله ی معنایی، هر سازه ی عمودی یک ستون باربر می شود و هر ستون حجیم باربر یک سازه عمودی زینتی