در خلال دهه ی 1960، سائول باس و الین مکاتورا از طریق کارشان در طراحی تیراژ آغازین، رویکردهای جدیدی را برای حرفه ی فیلم سازی آزمایش کردند. در میان طراحی های آن دو، پیش درآمدی که برای فیلم گرند پریکس (ساخته ی جان فرانکنهایمر در سال 1966 درباره راننده های مسابقات فرمول یک) طراحی کردند جزو مسحور کننده ترین دستاورد هایشان بوده است. فیلم گرند پریکس لحظات بحرانی آمادگی های نهایی قبل از شروع مسابقه را در تصاویر نمای نزدیک با حرکت سریع به تصویر میکشد. اکثر این تصاویر در مسابقات گرند پریکس موناکو گرفته شده بودند، صحنه هایی از محکم شدن شمع موتور ها، جایگیری تایر ماشین ها در جای مناسب، چرخش سوزن در سرعت سنج ها، بر سر گذاشتن کلاه های ایمنی، چهره های عصبی و هیجان زده ی تماشاگران و خبرنگاران، و صدای ضربان قلب راننده ها پیش از شمارش معکوس از 5 تا "حرکت". فرانکنهایمر به قدری تحت تاثیر کار باس قرار گرفته بود که از وی درخواست کرد تا بیشتر صحنه های مسابقه ی موجود در فیلم را نیز طراحی و کارگردانی کند. برای واقعی تر به نظر رسیدن این صحنه ها، باس نه تنها از صحنات ساختگی، بلکه از مسابقه های واقعی تصاویر زنده تهیه میکرد. او حتی تلاش میکرد تا تصاویر واقعی، شبیه قسمت هایی از فیلم باشند. او میگفت: " من میدانستم که در فیلم قرار است یک ماشین قرمز برنده شود. پس به خودم گفتم: هر بار در یک دسته ماشین مسابقه، ماشین قرمز رنگ جلوتر از بقیه است، سریع فیلمبرداری کن! "