روزنامه معماران: شما در فیلم جایی که شهر نمی تواند ببیند، راهی را نشان می دهید که از طریق ان مردم می توانند از تکنولوژی برای مبارزه و هکرشدن استفاده می کنند. تکنولوژی شهر هوشمند، غالبا یک ساختار از بالا به پایین دارد، حتی وقتی شرکت های بزرگ به شما حق انتخاب می دهند، این انتخاب ها در چارچوب سوداوری مدل تجاری شان هست.

بنابراین ادم هایی که در انسو و انتهای شبکه فیبر نوری هستند و از اخرین گوشی های هوشمند بهره ای نبرده اند و به ترموستات های [وای ـ فای] نِسْت برای کنترل گرمایش و سرمایش خانه هایشان دسترسی ندارند و نمی توانند داده هایشان را بر اَبْر بارگذاری نمایند، هم امتدادی از ساختاری اند که تمام این چیزها را برای ما در نیویورک فراهم می اورد. ما دوست داریم این داستان های متفاوت را روایت کنیم، داستان هایی که همگی بخشی از شهر هوشمندند، شهر هوشمندی فرای لنزهای بازاریابی.