تقریبا همه می دانیم که موفقیت معماری ایتالیا در سطح بین المللی، مخصوصا در ایالات متحده با دو رویداد مهم موزه ای عجین شده است یکی از ان ها پانزدهمین سه سالانه میلان است که در سال 1973 توسط آلدو رُسی برنامه ریزی و اجرا شد و دیگری ایتالیا چشم انداز داخلی نو بود که در سال 1972 با نمایشگاه گردانی امیلیو آمباس در موزه هنر مدرن نیویورک؛ مُما برگزار گردید. در سه سالانه میلان آلدو رُسی پروژه خودْآیینی خود را با دیگر جریان ها و گروه های بین المللی ای که تا آن زمان در جریان انگیزه های سیاسی معماری اش نبودند به اشتراک گذاشت و امیلیو آمباس در مُما نیز زیبایی شناسی ابداعیِ معماری رادیکال را فارغ از پس زمینه سیاسی اش مطرح کرد. در این میان طنزی دهشتناک نهفته است؛ هر دوی این رویدادها از یک سو به پذیرش معماری رادیکال و معماری خودْآیین از منظر تئوریک منتج گردید و از سوی دیگر به نقطه پایانی برای هر دوی این جریان ها تبدیل شد. با آغاز دهه 1970 تئوری هایی که از ابتدا خود را درگیر چالش های سیاسی و اجتماعی شهر کرده بودند، آرام آرام درون گفتمان دانشگاهی حل و به فضاهای نمایشگاهی منتقل شدند و منتقدین و کیوریتورها ان ها را به مثابه مدهای فرهنگی به رسمیت شناختند.