الوار آلتو، متولد سوم فوریه ی 1898، پسر یک زمین دار در کوارتانه است، مادرش رئیس پسخانه بود و او حین تحصیل معماری در دانشگاه تکنولوژی هلسینکی، اولین بنای خودش ـ خانه ای برای پدر و مادرش ـ را به سال 1921 ساخت، دو سال بعد دفتر معماری خود را راه انداخت. اولین پروژه حرفه ای اش طراحی خانه های کارگری به سال 1924 بود، درست همان سالی که با معماری دیگر به نام آینو ماریسو ازدواج کرد. ان ها تا پایان عمر آینو به سال 1949 به همکاری با همدیگر ادامه دادند. روایتی که بر آینو گذشت شباهت بسیاری با دیگر طراحان زن مستعدی دارد که شریک زندگی مردان معمار بودند، معمارانی همچون ری ایمز برای چارلز و لیلی رایش برای مردی که دوستش داشت؛ میس ون دروهه؛ آینو در دوران حرفه ای کار خود بعضا خود را در موقعیت خوفناکی می یافت، چرا که تلاش هایش در طراحی به پای آلتو نوشته می شد، تمیز دادن تاثیرات او در کارها تقریبا غیرممکن است، اگرچه هر از گاهی این زوج به صورت مجزا از هم در مسابقات شرکت می کردند.
علی رغم همه این پیچیدگی ها، آلوار و آینو، در کنار هم به معماری پویا و مولدی دست یافتند، معماری ای که آرام آرام از کلاسیسیسمی که در آثار متقدمشان نهادینه شده بود گذشت و در دهه 1930 به نوعی از سبک بین المللِ یخِ و بی روح شمال اروپایی نزدیک شد تا نهایتا در دهه 1940 به وضعیت ارگانیک و گرمتری رسیدند که در دهه 1940 به مدرنیسم شکل می داد.  این زوج همچنین ارتباط صمیمی و عمیقی با معماران و طراحان در سراسر جهان برقرار کردند، معماران و طراحانی که هرکدام به سهم خود شاکله های مدرنیستی و شور عمیق به تجربه کردن را بسط می دادند.