در سال 1959، مردی که واکسن فلج اطفال را کشف کرد برای پروژه ای به سراغ لوئی  کان رفت. شهر لاژولا در کالیفرنیا برای وی مکانی بسیار زیبا در امتداد ساحل اقیانوس آرام بود، جایی که مرکز تحقیقات بیولوژیکی خود را ساخت. سالک، که واکسن کشف شده اش تاثیر بسیار زیادی بر روی پیشگیری از بیماری داشت، به این نتیجه رسید که طرحی جدید برای این تشکیلات می بایست توانایی کشف مفاهیم علوم برای بشریت را داشته باشد.  وی به علاوه دلیلی بسیار برجسته تر و عمیق تر برای انتخاب معماری خود داشته است: خلق تشکیلاتی که از نظر پیکاسو ارزش دیدن داشته باشد. نتیجه نهایی هم موسسه سالک بوده است، تشکیلاتی که هم عملکرد و هم زیبایی شناختی آن چشمگیر بوده است. همراه با این دستورالعمل های مفید، سالک یک سری نیازهای عملیاتی را هم مطرح کرد. فضاهای آزمایشگاهی در این تشکیلات باید باز بوده و فضای زیادی داشته باشند و به راحتی به محض پیشرفت فناوری در مسیرهای تحقیقی بتوان آن را به روز رسانی کرد. به علاوه، این مکان ها باید روشن و نورگیر باشند و محیطی الهام بخش برای محققینی باشد که تمایل دارند در آن جا کار کنند. طرح کان برای این موسسه به شیوه ای مشابه با صومعه سازماندهی شده است: یک مکان برای اجتماع افراد دانا. سه ناحیه از هم جدا شده اند و همه آن ها از سمت غرب رو به اقیانوس هستند: سالن جلسه، فضای باز و آزمایشگاه ها. سالن جلسه باید یک مکان بزرگ برای کنفرانس ها باشد ولی فضای باز می تواند چهار فضای مجزا برای نشیمن داشته باشد و هر کدام از آن ها هم بخشی از یک مجموعه هستند و می توانند از بخش های مجاور خود به وسیله یک فضای سبز دارای آب نما جدا شوند. در نهایت، سالن جلسه و فضای باز از پروژه حذف شدند و تنها آزمایشگاه ها باقی ماندند. آزمایشگاه های موسسه سالک، ابتدا به عنوان یک جفت برج جدا شده به وسیله فضای سبز مد نظر بودند و در دو بلوک بسیار بزرگ طراحی شده بودند که روبروی هم قرار داشتند. زمین اصلی به وسیله یک سری برج های از هم جدا پر شده اند که این برج ها پنجره هایی رو به آب نماهای اقیانوس دارند. این برج ها به وسیله پل های کوچکی به بلوک های آزمایشگاهی مستطیل شکل وصل می شوند و از این طریق می توان از روی دو محوطه زیرین برج ها عبور کرد و به راحتی روشنایی روز هم به درون فضای مرکز تحقیقاتی نفوذ می کند. کان این محوطه ها را به عنوان چشمه های نور می داند و به علاوه آن را یادآور صومعه سنت فرانسیس آسیسی می داند که الهام بخش سالک بوده است. بسیاری از تصمیم های کان درباره طراحی موسسه سالک برگرفته از درس هایی است که در طول دوره کاری خود بر روی آزمایشگاه های تحقیقات پزشکی ریچاردز در دانشگاه پنسیلوانیا آموخته بوده است. مسائل مربوط به ازدحام در آزمایشگاه های ریچاردز باعث شد فضایی بسیار باز و بزرگ و غیر محدود در سالک ایجاد شود. در پنسیلوانیا کان ابتدا مفهوم فضای تحقیق مجزا از زیرساخت های تسهیلاتی در طبقه های متفاوت را مطرح کرد که ابداعی بود که در پروژه های بعدی وی می توانست به صورت گسترده تری استفاده شود. تغییرات ایجاد شده در ساخت آزمایشگاه ها و زیرساخت ها باعث شد نگهداری و مرمت ساختمان ها بدون هیچ گونه اختلالی در روندهای تحقیقی میسر شود. برای هر دستورالعمل سالک، کان آزمایشگاه ها را به گونه ای طراحی کرده بود که به راحتی به روز رسانی شوند. تیرهای تکیه گاه در گوشه های هر آزمایشگاه نصب شده اند و همین مسئله باعث شده است که انعطاف پذیری در پیکربندی وسایل و فضاها خیلی بیشتر شود. سیستم های مکانیکی در پشت بتن درزگیری نشده اند ولی در پشت دیوارهایی که می توانند در طول نگهداری و مرمت برداشته شوند درزگیری انجام شده است. پنجره های آزمایشگاه به وسیله پیچ ها در مکان خود سفت شده اند و همین مسئله باعث شده است که بتوان آن ها را به طور موقت برداشت و به این ترتیب وسایل بزرگ می توانند جابجا شوند و به داخل ساختمان برده شده یا از ساختمان خارج شوند بدون این که نیازی به تخریب ساختار خاصی باشد. طبق گفته سالک در 1967، این ساختمان می تواند آینده را پیش بینی کند!

آزمایشگاه ها بر اساس طراحی در واقع به عنوان فضاهایی برای کارهای مشترک و مشارکت های آنی هستند و به این ترتیب کسانی که به دنبال یک فضای خصوصی هستند باید از پل ها عبور کرده و به یکی از ده برجی بروند که به میدان مرکزی می رسند. برج ها حاوی مراکز تحقیقی کوچک هستند که پنجره های غربی آن ها مستقیما میدان و اقیانوس آرام فرای آن را نشان میدهند. انتهای غربی باله های آزمایشگاه هم به فضای اداری ختم می شوند و نتیجه هم این است که دفاتر و مراکز تحقیقی هم رو به دریا هستند. بین برج هایی که مرکز تحقیق هستند فضایی وجود دارد که با سنگ تراورتن پوشیده شده است. کان برنامه ریزی کرده است که این فضا را با فضای سبز پر کند ولی سپس لوئیس باراگان وی را متقاعد کرد تا این فضا را خالی رها کند. یک کانال بسیار کم عرض مملو از آب هم از میدان عمومی رد می شود و چشم هر فردی را به افق آبی خیره می کند. بتن تقویت نشده ای که دیوارهای موسسه را تشکیل می دهد تقریبا از لحاظ رنگ شبیه به سنگ های تراورتن پوشاننده میدان است و در نهایت به این فضا حسی القا می کند که فرد را به یاد سازه های روم باستان می اندازد بدون آنکه سبک و سیاق مشابهی در آن اجرا شده باشد. این مقایسه بهرحال بر اساس توصیف کان از بتن پوزولانی استوار است که در سازه های روم باستان استفاده شده است. فضای پوشیده از درخت ساج و نهرهای جاری مکان مرکز تحقیقات و پنجره های ادرای را مشخص می کند و باعث شده است در این جا مواد عاری از بتن و سنگ استفاده شده در ساختار موسسه باشد. در پنج دهه ای که از باز گشایی موسسه سالک در 1965 گذشته است، ظاهر خارجی شاهکار سالک بدون تغییر مانده است. عناصر بتن و سنگ در مقابل صدمه ها مقاوم مانده اند در حالی که تلاش موسسه گتی برای تعمیر چارچوب ساخته شده از درخت ساروج توانسته است 70% مواد اصلی را احیا کند. پیش بینی سالک و کان درباره طرح آزمایشگاه ها باعث شده است موسسه فوق بتواند وسایل عملیاتی را برای تحقیق ها حفظ کند که یکی از آن ها از زمان تاسیس به بعد میزبان چندین مراسم نوبل بوده است. با وجود انعطاف پذیری طرح و تعاملات بین فضا و مواد، موسسه سالک اهمیت خود را در مرکز تحقیق و به عنوان یک شاهکار معماری حفظ کرده است.