اتووود و پروژه مکث عرصه ای برای دیده شدن آثار متفاوت دانشجویان سراسر ایران برقرار کردند، فرصتی که گاه در یک دانشگاه و آتلیه های یک سال تحصیلی مهیا نمی شود.

از ویژگی های آموزش معاصر معماری و شهر، در دسترس بودن دانش آنها و شیوه های گوناگون مطالعه و یادگیری است. در عین حال دنیای پررقابت این عرصه، هیجان دیده شدن‌ها ، فقدان تمرکز بر عمق این دانش ، کمتر درونی شدن تجربه‌ها و برخاستن ایده‌ها و آزمون راه‌های متفاوت و میل به دو بعدی نشان‌دادن دیسیپلین معماری توسط رسانه‌ها، امکان بهره بردن از خوان گسترده دانش را با چالش‌هایی مواجه می‌کند .

ما آثار ارائه شده برای مسابقه دانشجویی اتووود را نه به عنوان سنجشگران حرفه‌ای بلکه به عنوان عضوی از بدنه معماری مطالعه و تلاش کردیم در میان آن‌ها پروژه‌هایی برای گفتگوی بیشتر برگزینیم که بستر گفتگو و مطالعه را در خود فراهم آورده بودند، به نحوی که:

ـ با بستر طراحی خود گفتمان دوطرفه و انتقادی برقرارکرده‌بودند؛

ـ با لایه برداری بیشتر از خاستگاه های اجتماعی، پرسش های دقیق تری مطرح کرده بودند و هرچند در مقام پاسخگویی کامل برنیامده ‌بودند اما به راه حل‌ها اندیشیده بودند؛

ـ در تلاش برای درونی شدن دنیای تجربی خود، مکرر آزموده بودند؛

ـ روند طراحی از بررسی مفاهیم تا ترسیم ایده ها و نمودارها و ظرفیت چند بعدی معماری برای بازنمایی فضا و حجم را تعقیب کرده بودند ؛