در ایرنا خبری منتشر شده است مبنی بر اینکه ایرانی ها سه برابر سال قبل در ترکیه خانه خریده اند. داده های مرکز آمار ترکیه نشان می دهد که شهروندان ایرانی با خرید ۹۴۴ واحد مسکونی در شهرهای مختلف این کشور، بیشتر از سه برابر مدت مشابه سال قبل، واحد مسکونی در این کشور خریداری کرده اند. برمبنای رخداد هایی از این دست؛ یک قشری هستند که امید اجتماعی بیشتری دارند چون به طرق مختلف راه فرار دارند؛ (این امر جنبه روانشناسانه دارد و کاملا آگاهانه هم می تواند نباشد) و چون می دانند در صورت بحرانی تر شدن شرایط،  امکان خروج و زندگی تا حدی بسامان در جای دیگری برایشان فراهم است در تصمیم گیری های سیاسی شان "امید به بهبودی که نیست" نقش پررنگ تری نسبت به سایرین ایفا می کند. هیچ نقد منفی بر آنها وارد نیست چون متناسب با شرایط خودشان در مقابله با بحران رفتار می کنند. البته اگر منصب دولتی و نیمه دولتی و به تبع آن مسئولیتی در قبال ملت نداشته باشند. بحث من این است امید به غیر حتی این دسته از هموطنان امری عبث است. برای نمونه اگر جنبش های کارگری سراسر جهان دلخوش به تصمیمات و هدایت شدن از سوی هموطنان بورژوازی خود بودند؛ هیچگاه پیروز نمی شدند. گرچه می دانم بخشی از برگردن انداختن بهبود اوضاع به غیر، به تن پروری افراد مانده در مشکل ربط دارد اما اگر از این فاکتور بگیریم، چشم امید بر گروه هایی با امکانات متفاوت و غیر همسان در شرایط بسیار بحرانی می تواند هدف و منفعت همگنِ گروه های ناهمگن را زیر سوال ببرد. همانطور که گذشته تاریخی ما هم این را نشان داده است.

عکس از مصطفی سون است.