هدف فولر‌ از راه‌اندازی ورک‌شاپ خودرو دایمکسیون در بریجپورت Bridgeport در کنتیکت Connecticut به سال ۱۹۳۳ ٫ طراحی خودرویی با پایین‌ترین میزان مصرف سوخت در دنیا بود. بمنظور تحقق این امر فولر به سراغ استرلینگ بورگس Starling Burgess ٫ یکی از هم‌کلاسی‌های اخراجی خود در هاروارد که در آن زمان یک مهندس هواپیما٫ طراح قایق٫ شاعر و همچنین شخصی زن‌باز٫ الکلی و معتاد به مورفین بود رفت.
در ابتدا نانی دیل بیدل Nannie Dale Biddle ٫ خلبانی که یکی از تراز اول‌های اجتماعی نیز بود با پشتیبانی مالی پروژه موافقت نمود اما چندی بعد به جدال با فولر پرداخت و دل‌باخته بورگس گشت و درست دو هفته پیش از تکمیل خودرو دایمکسون شماره ۱ چهارمین همسر از پنج همسر او شد٫ خودرویی که شامل بدنه‌ای بلند٫ نازک و هواپیما‌مانند و موتور سدان فوررد تودر Ford Tudor ٫ متعلّق به سال ۱۹۳۲ ٫ می‌شد. طبق گزارش خبرنگاری که با فولر مصاحبه کرد٫ این خودرو تا آن زمان ۱۰۰٫۰۰۰ مایل را طی کرده و او درحال آماده شدن برای ساخت ۱۰۰عدد دیگر از آن بود٫ گزاره‌ای که به نظر چندان صادقانه نمی‌رسید چراکه این خودرو چندین ماه بعد در نیویورک دچار مشکل شد. دو پروتوتایپ دیگر از خودرو دایمکسیون ساخته شد که هرکدام به‌نوبه‌ی خود پیشرفتی نسبت به نسل اول دایمکسیون به‌حساب می‌امد اگرچه فولر خودش دایمکسیون شماره ۲ را منحل کرد.
عکس‌های زیادی از افراد مشهوری مانند ایسامو ناگوچی Isamu Noguchi ٫ دیگو ریورا Diego Rivera ٫  ولز HG Wells و آملیا ارهارت Amelia Earhart که دوستان فولربودند در کنار دایمکسیون گرفته شد. اما چالش‌های تکنیکی بنظر بی‌پایان می‌رسیدند و بعد از جدایی فولر از  بورگس و همسر جدیدش٫ بودجه‌ای برای تعمیر این مشکلات وجود نداشت. هیچ‌یک از مدل‌های دایمکسیون تا حدی که فولر انتظارش را داشت سریع و پایدار نبودند اما با طی کردن مسافت ۳۵ مایل به‌ازای یک گالون که دو برابر مسافت طی شده توسط سایر ماشین ها بود موجب شدند تا او به رویای طراحی خودرویی با کمترین میزان مصرف سوخت در دنیا دست یابد.