دانشجویانی که در یک دوره‌ی تابستانی معماری به سال ۱۹۴۸ در دانشگاه بلک‌مانتین Black Mountain College در کارلینای شمالی ثبت‌نام کردند نمی‌توانستند از استاد خود که یکی از اخراجی‌های هاروارد بود و به‌تازگی کمپانی مسکن خود را از دست داده بود انتظار زیادی داشته باشند٫ درست مانند شکست‌های پی‌درپی و ناخوشایندی که استادشان در طراحی و ساخت گنبدی با سازه‌ی مستقل به کمک آنها متحمل شد و تا جایی پیش زفت که نام آن را ” گنبد بی‌حال Supine Dome“ نهادند. اما وقتی فولر در تابستان سال بعد به دانشگاه بلک مانتین بازگشت٫ دومین دوره‌ی او آغاز یکی از موفق‌ترین پروژه‌های طراحی بشر را در طول تاریخ رقم زد.
فرمولی که او و دانشجویانش کشف کرده بودند مردم را قادر می‌ساخت تا در هر ناحیه و منطقه‌ای و به کمک هر متریالی٫ از آهن‌پاره‌های بلااستفاده و چوب تا قطعات پلاستیکی و لباس‌های قدیمی٫ گنبد ژئودزیک بسازند. روشی که فولر باقی عمر خود را صرف ارتقاء آن کرد، علاوه بر آنکه تا کنون موجب ساخته شدن گنبد های خیره‌کننده‌ای در مقیاس‌های بسیار بزرگ شده است، این امکان را فراهم ساخته تا هزاران نفر از افراد فقیر و تهی‌دست قادر به ساخت سرپناه‌هایی که به شدّت به آن نیاز دارند شوند٫ مانند این مرکز آسیب‌شناسی که توسط شرکت معماران پابرهنه‌ی تیلونیا Barefoot Architects of Tilonia در هند به‌عنوان بخشی از امکانات پزشکی در دانشگاه غیرانتفاعی بیرفوت Barefoot College ساخته شد.