تعداد اندکی از جنبش های کنشگر، از طراحی
به شکلی هوشمندانه و خلاقانه بهره برده اند. از میان آن ها، میتوان به حزب پلنگ
سیاه اشاره نمود. از زمان پیدایش در سال 1966 در اوکلند کالیفرنیا به دست دو کنشگر
حقوق مدنی به نام های هوی نیوتون و بابی سیل، که با گشت زنی در محله های آفریقایی
آمریکایی امنیت ساکنین را در برابر خشونت پلیس تامین میکردند، پلنگ های سیاه به
استراتژی طراحی بسیار پردردسر در هنگام برنامه ریزی و اجرا پایبند بودند، تا
اطمینان یابند که تمام اعضای جنبش در تناسب با میراث آفریقایی تبار خود، دیسیپلین،
قدرت و غرورشان را نمایش دهند.
یکی از مهم ترین عناصر، اطمینان یافتن از
قابل شناسایی بودن تمام اعضای پلنگ سیاه در لحظه ی اول، با پوشیدن لباس سیاه رنگ بود،
که اغلب شامل کلاه های بِرِه ی فرانسوی و کت های چرمی سیاه میشد. دیگری، نماد
گرافیکی یک پلنگ سیاه کمین کرده و آماده ی حمله بود. همچنین حرکت نمادین مشت برافراشته، حزب پلنگ سیاه را متحد میساخت. نمادی که آنان را با تاریخی 3000 ساله
از جنبش های دیگری که از همین نماد برای بیان مقاومت خود در برابر ستم و افتخار به
رادیکالیسم بهره جسته بودند، هم راستا قرار میداد.
یکی دیگر از علامت های خط سیاسی حزب پلنگ سیاه،
تعهد عملی آن ها به برگزاری برنامه های آموزشی، پزشکی و پخش غذا در جوامع آفریقایی
آمریکایی بود. گروه هایی همانند گروه داوطلبان خودیاری (SLGs) که توسط حامیان مهاتما
گاندی در روستاهای هند در اوایل دهه ی 1900 شکل گرفت و راه را به سوی استقلال هند
هموار نمود.
پلنگ های سیاه همچنین ارجاعات تصویریِ قوی و
آشکاری از اجداد آفریقایی خود به نمایش میگذاشتند ـ همانند بلند کردن و شکل دادن
موها به مدل "افروی" انبوه و پوشیدن "داشیکی"هایی با رنگ های
درخشان با پارچه هایی با مزین به نقوش آفریقایی با اغراق ـ تا عشق و احترام خود را
نسبت به آفریقا نشان داده و همچنین عدم تسلیم به فشارهای نژادپرستانه برای وفق
یافتن با دگماندیشیِ سفیدپوستی را به نمایش گذارند.
این جنبش، از مهارت های طراح گرافیک جوانی به نام
اموری داگلاس بهره ی بسیاری جست. او در سال 1967 به این حزب پیوست و نسخه ی اولیه
ی روزنامه ی پلنگ سیاه را منتشر نمود. در قسمت آینده، بیشتر به او خواهیم پرداخت.