هنگامی که میس ونده روهه به فریتز و گرت توگندهت خبر داد که برای بازدید از خانه ای که در 1920 برای آنها طراحی کرده بود به شهر چک برنو خواهد آمد، آنها چنان مضطرب بودند که سعی کردند خاطر خوبی از خود به جای بگذارند و تصمیم گرفتند پیانوی قدیمی را تنها بخاطر این دیدا در زیرزمین مخفی کنند. میس خانه ی آنها را به عنوان یک سازه با قالب فولادی طراحی کرده بود. او با قرار دادن اتاق های خواب در طبقه ی فوقانی تمایل آنها به حفظ حریم خصوصی را براورده کرده بود و بیشتر خدمات، از جمله استدیو عکاسی فریتز در طبقه ی پایین قرار داشت. در میان این طبقات یک اتاق بزرگ با پلان باز وجود دارد که باغ و مزارع و نمایی از برنوی قرون وسطایی از طریق یک دیوار شیشه ای که با پرده ای مخملی و صفحه ای از جنس اونیکس -که با تفاوت نور تغییر رنگ می دهد- پوشبده شده دیده میشود. میس و لیلی ریچ مبلمان و اثاثیه خانه را از جنس چوب، سنگ، مخمل، ابریشم و پوست انتخاب کردند و صندلی مخصوص "برنو" را با یک پایه ی فلزی مسطح و پوست گوسفند سفید طراحی کردند. این تجملات مدرن که در زمان خود بسیار رادیکال به نظر می رسید برای مجله ی "die form" این سوال را مطرح کرد که آیا میشود در ویلا توگنهت زندگی کرد؟ اما توگنهت ها عاشق خانه ی خود بودند. گریت طراحی میس را رهایی بخش توصیف کرد و اتاق شیشه ای گسترده را دارای آرامشی بسیار خاص میدانست.