هنگامی که مارگاریتا تالپ، طراح اهل شیلی، یک پروژه ی تحقیقاتی را در جهت توسعه ی گزینه های زیست تخریب پذیر برای بسته بندی های پلاستیکی یک بار مصرف آغاز کرد، تصمیم گرفت نتیجه ی طراحی اش از نظر قوام تا حد امکان متنوع باشد. او همچنین تمایل به طراحی ماده ای داشت که تا زمان معقولی محتوای خود را حفظ کرده و سپس تجزیه شود. تالپ تا ترکیب آگار، یک ماده ی ژله مانند که در جلبک های قرمز وجود دارد، با آب و رنگ های طبیعی استخراج شده از پوست میوه و سبزیجاتی مانند چغندر، زغال اخته، هویج و کلم بنفش موفق شد این خواسته ی خود را محقق سازد. در این ماده نسبت جلبک به آب میتواند متغیر باشد تا سختی آنها با توجه به خواسته ی افراد قوی تر یا ضعیف تر شود. از این مواد می توان برای نگهداری بسیاری از مواد غذایی از جمله خشک مانند ماکارونی استفاده کرد. طراحی و تولید آن طی دو تا سه ماه با تجزیه ی بیولوژیکی جلبک ها ممکن می شود و در این پروسه به جای استفاده از چسب های سمی مواد را با حرارت آب بندی میکنند. طراحی و تولید عمده ی این دست مواد به ما وعده می دهد تا در آینده ای نزدیک از ضایعات پلاستیکی خطرناک رهایی یابیم. اکنون تالپ با استفاده از مجموعه مواد تشکیل دهنده ای مانند ذرت، شیر، نشاسته ی برنج، پوست میگو و کود حیوانی در حال تولید مواد پایدار دیگری است.