نظر به اینکه حدود هشتاد تا نود درصد جمعیت جوامع
ماقبل صنعتی کشاورز بوده اند، به اسانی می توان نتیجه گرفت که این جوامع غالبا
روستایی بوده اند. در دوران قدیم، شهرها یا کوچک بوده اند یا تعدادشان اندک بوده
است یا هر دو ویژگی را داشته اند. شهرهایی با بیش از یک میلیون جمعیت وجود نداشته
است. حتی شهرهایی با یک میلیون جمعیت هم نادر بوده است. اغلب اینگونه شهرها نیز
وسعت و ابادانی شان مرهون ان بوده است که مرکز یک امپراتوری چهناور بوده اند.
از این قبیل اند شهرهای رُم، قسطنطنیه، بغداد، پکن و دیگر پایتخت های چین در ادوار
مختلف. چنان که می گویند، هر یک از این شهرها جمعیتی حدود یک میلیون تن داشتند،
اما این امارها همچون دیگر ارقام و امار مربوط به جهان قدیم بحث انگیز و تشکیک
پذیر است.
به هر حال، حتی امپراتوری های بزرگ نیز به ندرت بیش از یک شهر بزرگ داشتند، نخستین
کشوری که با وسعت و قدرتی متوسط در استانه عصر جدید و پیش از انقلاب صنعتی
شهرنشینی را در ابعاد امپراتوری های بزرگ احیا کرد، ژاپنِ قرن هجدهم بود. پایتخت
این کشور، اِدو (توکیوی کنونی)، در ان دوران بیش از یک میلیون جمعیت داشت و دو شهر
بزرگ دیگر، کیوتو و ازاکا، هر کدام حدود نیم میلیون تن را در خود جای داده بودند.
ژاپن، از این لحاظ، کاملا منحصر به فرد بوده است. هر یک از پایتخت های بزرگ
اروپایی در قرن هجدهم حداکثر حدود نیم میلیون تن جمعیت داشتند. لندن و پاریس چنین
وضعی داشتند. شهرهای دیگر از این هم کوچک تر بودند، در مجموع، فقط سه درصد از مردم
اروپا در ان دوران در شهرهای بزرگ زندگی می کردند. این رقم در ژاپن به ده درصد می
رسید.