مایکل سورکین، معمار، شهرساز، تئوریسین، نویسنده و عضو بازنشسته ی هیئت مدیره ی برنامه ی طراحی شهری کالج شهری نیویورک (CCNY)، پس از رویارویی با ویروس کرونا در سن 71 سالگی درگذشت. در کمال تاسف، با تایید این خبر توسط یکی از همکاران وی در CCNY، آمریکا شاهد اولین مرگ در جامعه ی معماری خود بر اثر پاندمی کووید 19 شده است.

خبر درگذشت او، جامعه ی معماری را در بهت و حیرت فرو برد. پیام های همدردی صمیمانه ای از جانب معماران، منتقدان و نویسندگان بسیاری منتشر گشته است.

مایکل کیمل‌من، منتقد معماری نیویورک تایمز، در حساب کاربری توییتر خود نوشته است: "زبان من از بیان این اندوه قاصر است. شخص بزرگی را از دست داده ایم. سورکین نویسنده ای بسیار بااستعداد و دقیق، با قلمی تند بود. او با اشتیاقی معنوی از ایده ها و تجربه ی دقیق زندگی در سطح خیابان می‌نوشت."

بلیر کمین، منتقد "تریبون شیکاگو" نیز اظهار داشت: " داشتن یا نداشتن اتفاق نظر با مایکل سورکین، در نهایت هیچ اهمیتی نداشت. او یک اکتیویست و منتقد بزرگ بود ـ بی پروا، بدون ترس از رو به رو شدن با واکنش های چالش برانگیز و افراد قدرتمند. همین هوش و ذکاوت او، خواندن نوشته هایش را بسیار لذت‌بخش می‌ساخت."

هریت هریس، رئیس انستیتو معماری پرت در نیویورک نیز معتقد بود که "دنیای معماری، یک مغز متفکر خارق العاده را از دست داده است" و ادوین هتکوت، خبرنگار معماری فایننشال تایمز، سورکین را "یک منتقد بی پروا و درخشان، و شاید بهترین منتقد" خوانده است.

مایکل بیروت، طراح گرافیک نیز گفته است: "در رابطه با معماری، هیچ‌کس  مثل سورکین نمی‌نوشت. از همین حالا دلم برای او تنگ شده‌است."

جف مِینای نویسنده، در حساب کاربری توییتر خود نوشته است: "من همیشه این جمله را از او دوست داشتم: 'ماهی ها متقارن هستند، اما فقط تا زمانی که خود را تکان دهند. تلاش ما، اندازه گیری فضای بین ماهی و آن تکان خوردن است. بررسی این مسئله یک عمر زمان می‌برد.' 

رئیس موزه ی طراحی، جاستین مک‌گرک نیز با تاسف بسیار اظهار داشته: "نوشته های او، به خصوص ستون های او در روزنامه ی Village Voice، در دوران ابتدایی حرفه ی من بسیار موثر بودند. او را همیشه به خاطر خواهم داشت." 

سورکین در سال 1948 در واشنگتن زاده شد. او مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه شیکاگو در سال 1970 و مدرک ارشد معماری خود را در سال 1974 از موسسه ی تکنولوژی ماساچوست (MIT) دریافت نمود. استودیوی مایکل سورکین در دهه ی 1980 شکل گرفت و او در سال 2005، موسسه ی غیرانتفاعی ترفورم را در راستای انجام تحقیقات شهری بیشتر تاسیس کرد؛ و بعنوان سردبیر در مجله اش به نام UR (یا Urban Design) نیز به فعالیت میپرداخت. او در موسسه های بسیاری از جمله انجمن معماری لندن (AA) و مدارس معماری آمریکایی مانند کوپر یونیون، هاروارد و دانشگاه کلمبیا نیز سابقه ی تدریس داشته است.

علاوه بر تحقیقات و پروژه های ساخته شده ای که از استودیوی سورکین به جا مانده است (اخیرا نیز استودیوی مایکل سورکین به مرحله ی نهایی مسابقه ی ایده های بزرگ برای محله های کوچک سال 2019 راه یافته بود)، می‌توان گفت که سورکین، شهرت گسترده ی خود را، مدیون قدرت نویسندگی‌اش بود. او از دهه ی 80، زمانی که یک منتقد معماری در روزنامه ی Village Voice بود، با رسانه های متعددی از جمله The Architectural Review، Architectural Record، The Nation و AN در زمینه ی انتقادات، مقالات شخصی، نظریه های شهری و موارد دیگر مشارکت می‌نمود. او همچنین سابقه ی همکاری با نیویورک تایمز و وال استریت ژورنال را نیز در کارنامه دارد. ذکر تعداد مشارکات او بعنوان یک سردبیر در این مقال نمی‌گنجد. به پاس قدردانی از زحمات 40 ساله ی او در زمینه ی تنوع بخشیدن به حرفه ی طراحی، سال گذشته جایزه ی دستاوردهای مشارکتی در سال 2019 به سورکین تعلق گرفت.

او در مجموع، 20 کتاب نوشته و تصحیح نموده است. از کتاب های اخیر او می‌توان به "سرتاسر نقشه: نوشته ای در باب ساختمان ها و شهرها" و "بیست دقیقه در منتهتن" اشاره کرد.

کمی پیش تر، جامعه ی معماری، معمار ایتالیایی و طراح محله ی ZEN و استادیوم المپیک بارسلونا، ویتوریو گرگوتی را نیز بر اثر ویروس کرونا در سن 92 سالگی از دست داد.