آلودگی و فقر حاکم در مناطق زاغه نشین لندن در اواخر دهه ی 1800، به رسوایی ملی عظیمی تبدیل شده بود. چارلز بوت، خیّر ثروتمند و نجیب زاده و موسس کمپین ضد-فقر، از بازتاب غیرواقعی سطح حقیقی فقر در لندن توسط رسانه ها دچار نگرانی شده و نتیجتا بر آن شد تا به طور دقیق آن را مورد محاسبه قرار دهد.

بوت، تیمی از افراد داوطلب را گرد هم آورد، که اکثر آن را دانشمندان علوم اجتماعی و اقتصاد دانان جوانی تشکیل می‌دادند که به آنان وظیفه ی بازدید از خیابان ها به منظور تشخیص وضعیت اجتماعی-اقتصادی آن ها بر اساس بازدید میدانی، مصاحبه با افراد حاضر و یا شاغل در آن منطقه و بررسی اطلاعات موجود، محول گشته بود. نتیجه ی این پژوهش که از لندن شرقی، محروم ترین بخش شهر آغاز شده بود، قبل از پیشروی به مناطق دیگر، بیانگر این نکته بود که از هر سه لندن‌نشین، یک نفر در فقر زندگی می‌کند، و این حتی از آماری که بوت از آن می‌ترسید نیز فراتر بود.

برای اعلام نتایج این پژوهش، بوت تصمیم طراحی درخشانی برای نحوه ی ارائه ی آمار اتخاذ نمود. او در یک نقشه ی شهری، برای نشان دادن وضعیت هر خیابان، آن ها را به وسیله ی رنگ های متفاوت کدگذاری کرد. فقیرترین خیابان ها با رنگ آبی تیره، و مرفه ترین آنان (همانند خیابان مجلل کنسینگتون، که محل زندگی بوت بود) با رنگ زرد پوشیده شده بود. به این وسیله، اطلاعات به نحوه ی قابل فهم تری از روش های آکادمیک، به عموم ابلاغ گشت. برانگیخته شدن خشم عمومی، دولت را برای پاکسازی زاغه ها و جایگزینی آن ها با مسکن عمومی معقول، تحت فشار قرار داد.