یکی از بزرگ ترین میراث بحران کوویدـ19، رعایت فاصله گذاری اجتماعی، امری که تا پیش از این غیرقابل تصور بوده است، می‌باشد. همانطور که کشورها خود را برای پایان فاز اول قرنطینه ی امنیتی آماده می‌کنند، دولت ها و وزارت بهداشت نیز مشغول تصمیم گیری برای ابلاغ محدودیت های جدید و موثر به منظور جلوگیری از اوج گرفتن شیوعی دوباره هستند. در اساس حفظ فاصله گذاری اجتماعی اجباری در محیط های عمومی و تبدیل شدن آن به بخشی از زندگی عادی و روزمره برای مدتی طولانی در آینده، موافقت همگانی وجود دارد.

تصاویری از مردمی که صبورانه ـیا شاید نه خیلی صبورانه ـ در بیرون سوپرمارکت ها به صف ایستاده اند، یا با رعایت فاصله ی ایمنی در محیط های کاری ساخت و ساز یا خطوط تولید مشغول به کار هستند، و تصاویر مختلف دیگری از فاصله گذاری اجتماعی، هم اکنون این پاندمی را به خوبی شرح می‌دهند. در میان ناراحت کننده ترین و به یاد ماندنی ترینِ آن ها، تصویری از یک پناهگاه موقت برای صدها افراد بی خانمان در پارکینگی در لاس‌وگاس به چشم می‌خورد.

یک گروه داوطلب، پارکینگ را به وسیله ی رسم شبکه ای از خطوط سفید بر روی کفِ سیمانی، به بخش های مختلفی تقسیم کردند تا هر بخش، متعلق به یک نفر باشد. آن ها در آن مکان توالت و فضای شست و شوی موقتی ایجاد نموده و قصد داشتند تا به جای تشک، از تکه های بریده شده ی موکت استفاده کنند، اما دریافتند که با این کار، تمیز کردن آن ها غیرممکن خواهد بود. تصاویر موجود از انسان هایی که در یکی از مرفه ترین کشورهای جهان، روی تکه زمین کوچکی کف یک پارکینگ خوابیده اند، با چنان واکنش شدیدی از سوی شهروندان لاس وگاس مواجه گشت که مقامات شهر را به برپایی چادرهایی حاوی تخت خواب در آن مکان وا داشت. هر چادر، در فضایی با مساحت ده فوت مربع در یک شبکه با رعایت فاصله ی ایمنی، برپا شده اند.