معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
پارودی؛ درباره‌ی ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های یک مفهوم
اتووود سرویس خبر:   تيم اتووود
1399/04/23
مـنـــــــبـع : مجله کوکر. نوشته ای از ویکتوریا استارتِوانت با برگردانِ نوید پورمحمدرضا
تعداد بازدید : 1454

پارودی تکنیکی خنده‌دار است که ادای یک متن قدیمی را با هدف ریشخند و تمسخر درمی‌آورد. برای مثال، در فیلم فرار بزرگ (۱۹۶۳)، کاراکتری که نقشش را استیو مکویین بازی می‌کند، مکرراً به زندان انفرادی انداخته می‌شود (که در فیلم به آن "هلفدونی" می‌گویند) و برای گذران وقت، یک توپ بیسبال را به سمت دیوار پرتاب می‌کند. در فیلم پارودیکِ فرار جوجه‌ای (۲۰۰۰)، یکی از جوجه‌ها به نام جینجر به حبس انفرادی درون یک جازغالی محکوم می‌شود و برای گذران وقت، سنگی را به سمت دیواره پرتاب می‌کند. زاویه‌ی دوربین، ژست کاراکتر، و صدای توپی که به دیوار برخورد می‌کند، همگی، عینِ صحنه‌‌های مشابهی در فرار بزرگ هستند. برای این‌که این لحظهْ کارکردی هم‌چون یک پارودی را برای مخاطب داشته باشد، تماشاگر می‌باید از پیشینه‌ی سینمایی آن آگاه باشد و بتواند از وجه تقلیدی آن سر دربیاورد (برای بسیاری از کودکانی که از تماشای فرار جوجه‌ای لذت می‌برند، یک جازغالی صرفاً یک جازغالی است). برای چنین تقلیدی، البته به تغییر یا یک مقدار تفاوتِ کمیک نیاز است: در این‌جا، این حقیقت که زندانیْ یک جوجه است و نه یک سرباز.

کلمه‌ی "پارودی" از نمایش یونان باستان می‌آید، و می‌توان آن را به "کنار" (para) "ترانه" (ode) تعبیر کرد، تقریباً بدین معنا که "این ترانه می‌باید در کنار آن یکی فهمیده شود". این توصیف مبین شکلی از نشانی و خطاب است تا یک ژانر به خودی خود. این اصطلاح می‌تواند برای توصیف کل یک فیلم استفاده شود، نظیر هواپیما! (۱۹۸۰) که پارودیِ فیلم‌های فاجعه است. به علاوه، این کلمه می‌تواند برای توصیف هر تکنیکی که با آن یک فیلم به فیلمی دیگر با هدف خلق تأثیری خنده‌دار ارجاع می‌دهد، اشاره کند. گرچه کمپانی هیولاها (۲۰۰۱) به خودی خود یک پارودی نیست، اما شامل نمایی اسلوموشن از ورود هیولاها به محیط کارخانه است که دست به پارودی نمایی مشابه از خروج فضانوردان از مرکز کنترل در جنس مناسب (۱۹۸۳) می‌زند.

فیلم‌های پارودیک می‌توانند فیلم‌هایی مشخص را دست بیندازند: برای مثال، سه عصر (۱۹۲۳) باستر کیتون پارودیِ تعصب (۱۹۱۶) دیوید وارک گریفیث است. پارودی‌ها می‌توانند بر خود فیلمسازان هم متمرکز شوند، نظیر اوج دلهره (۱۹۷۷) از مل بروکس که این کار را با آلفرد هیچکاک انجام می‌دهد. پارودی‌ها حتی‌ می‌توانند به سراغ فیلم‌ها، سبک‌ها، شیوه‌های فیلمسازی یک دوره بروند، نظیر فیلم صامت (۱۹۷۶) مل بروکس. اما با فاصله‌ی زیاد، محبوب‌ترین هدف پارودی‌ها، ژانرها هستند: شهوت در غبار (۱۹۸۵) ژانر وسترن را دست می‌اندازد؛ سلاح عریان: از پرونده‌های دسته‌ی پلیس (۱۹۸۸) سراغ درام‌های پلیسی می‌رود؛ این اسپینال تپ است (۱۹۸۴) با مستند شوخی می‌کند؛ عشق و مرگ (۱۹۷۵) پارودی درام‌های تاریخی است؛ مردان مُرده شال  نمی‌اندازند (۱۹۸۲) همین کار را با فیلم‌نوآرها انجام می‌دهد؛ پارک جنوبی: بزرگ‌تر، بلندتر، و برش‌نخورده (۱۹۹۹) هم پارودی موزیکال‌های هالیوودی است. ژانرها منبعی الهام‌بخش و غنی برای پارودی هستند، چرا که از یک طرف معرف مجموعه‌ای ثابت از هنجارها هستند که به آسانی می‌توان آن‌ها را بازتولید کرد و دست انداخت، و از طرف دیگر شامل طیفی گسترده از فیلم‌های اصلی و اولیه هستند که می‌توان از میانشان صحنه‌ها و کاراکترهایی آیکونیک بیرون کشید.

پارودی اغلب با هجو  satireدر پیوند است، شکلی از کمدی که بر نقد اجتماعی تأکید دارد. در حالی‌که هدف پارودیْ متن یا مجموعه‌ای از متن‌ها است، هجو بیشتر با جامعه‌ای سروکار دارد که این متن‌ها را تولید می‌کند. از آن‌جا که ژانرها، ستاره‌ها، و سنت‌های سینماییْ بیان‌گرِ ارزش‌های اجتماعی هستند، این دو شکل از کمدی همپوشانی‌های زیادی با یکدیگر دارند. برای مثال، در فیلم [بازی] وسطی (۲۰۰۴) که پارودی فیلم‌های ورزشی است، فینال مسابقات وسطی از شبکه‌ی ESPN8 پخش می‌شود، و گوینده با این مقدمه گزارش تورنومنت لاس‌وگاس را آغاز می‌کند: "شهرْ میزبان رویداد ورزشی‌‌ای است که از جام جهانی، مسابقات سالانه‌ی بیس‌بال، و جنگ جهانی دوم هم بزرگ‌تر است". بدین ترتیب، زبان دست به پارودی قواعد برنامه‌های تلویزیونی‌ای می‌زند که اغلب در فیلم‌های ورزشی نیز تکرار می‌شوند و به دنبال بیش از حد بزرگ کردن یک رویداد ورزشی هستند. بنابراین، قرارداد ژانری (در قالب مقدمه‌‌ای پُرآب‌وتاب) بیان‌گرِ یک ارزش اجتماعی (اهمیت ورزش) است. فیلم با پارودیِ زبان مبالغه‌آمیز این مقدمه‌ی پُرآب‌وتاب، پرسپکتیوی هجوآمیز را در خصوص مشغله‌ی ذهنی آمریکایی‌ها نسبت به مسابقات قهرمانی اتخاذ می‌کند.

پارودی در سینمای کلاسیک هالیوود

ادبیات، ترانه، و صحنه‌ی تئاتر همگی به سنتی غنی از پارودی می‌نازیدند، آن هم مدت‌ها پیش از آن‌که سینما ابداع شود، بنابراین جای تعجب نیست که به محض رشد و تکامل سنت‌های سینمایی قابل اعتنا، این مدیوم‌ها همگی به سوژه‌ی کاریکاتور بدل گردیدند. کارمن از سسیل ب. دمیل در اکتبر سال ۱۹۱۵ اکران شد، و در دسامبر همان سال هجویه‌ای بر کارمن چارلی چاپلین به روی پرده رفت. در خلال دهه‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۲۰، پارودی به‌عنوان شکلی غالب در فیلم‌های کوتاه کمیک جا اُفتاد. بن تورپسن با آن چشمان چپول و عجیب‌وغریبش دلیل اصلی خنده در فیلم کوتاه جیغ عربستان (۱۹۲۳) بود، یک نمایش پارودی از شیخ (۱۹۲۱)، درام رمانتیک و عامه‌پسندِ رودلف والنتینوی جذاب. استن لورل در اجراهای تکی‌اش نظیر دکتر پیکل و آقای پراید (۱۹۲۵) و هجویه‌ی وسترن غربِ هات داگ (1924) به شکلی موثر از پارودی بهره بُرد؛ آثاری که به نوعی پیش‌درآمدی بودند بر پارودی‌های وسترن لورل و هاردی در دهه‌ی ۱۹۳۰ نظیر کوهستان (۱۹۳۴) و به سوی غرب  (۱۹۳۷).

در میان متبحرترین پارودی‌سازهای عصر صامت باید به باستر کیتون اشاره کرد، کسی که فیلم‌هایش از متن مبدأ در قالب یک ساختار عام بهره می‌بُردند، در حالی‌که کمدی، خود، از درون طنز فیزیکی و خلاقانه‌ی کیتون، که اغلب در تنش با چارچوب روایی بود، بیرون می‌جهید. هجویه‌ی وسترن کیتون، برو به غرب (۱۹۲۵)، ماجرای جذب یک بچه‌ شهری در زندگی روستایی و علاقه‌اش به یک گوساله‌ی ماده به نام "براون آیز [چشم قهوه‌ای]" است که از یک کشتارگاه نجاتش داده. در فیلم، صحنه‌ای وجود دارد که در آن کابوی‌ها مشغول به بازی پوکر، این کلیشه‌ی وسترن، هستند، و یکی از آن‌ها اسلحه‌ای را به سمت کیتون می‌گیرد و جمله‌ای معروف از فیلم ویرجینیایی (۱۹۲۳) را با خشم تکرار می‌کند: "وقتی من را صدا می‌زنی، لبخند بزن". از آن‌جایی که کیتون (این صورت‌سنگیِ بزرگ) بیش از هر چیز به نخندیدن یا کُلاً بی‌حس و عاطفه بودن شهره است، [در این لحظه] به آرامی و به کمک دو انگشتشْ گوشه‌های دهانش را بالا می‌کشد؛ ژستی که تقلیدی است از کاراکتر لیلیان گیش در شکوفه‌های پژمردهی (۱۹۱۹) دیوید وارک گریفیث، که می‌کوشید به زور برای پدر بددهنش لبخند بزند. لایه‌های چندگانه‌ی پارودی و خود‌ـ‌ارجاعی در این لحظه نشان از استفاده‌ی کیتون از سنت‌ها و تاریخ سینما برای هرچه غنی‌تر کردن کمدی‌اش از طریق بازتفسیرِ پارودیک دارد.

عصر ناطق تمهیدات تازه‌ای را برای پارودی به همراه آورد، و مجدداً این فیلم کوتاه بود که راه را نشان ‌داد، با فیگورهایی نظیر لورل و هاردی، سه کله‌پوک، و خصوصاً ابوت و کاستلو که در کمدی‌های کوتاهشان فیلم‌های مشهور و عامه‌پسند را دست می‌انداختند. ابوت و کاستلو مجموعه‌ای از فیلم‌های پارودی‌ بلند را ساختند که در آن‌ها با فرانکشتاین در سال ۱۹۴۸، با مرد نامرئی در سال ۱۹۵۱، با دکتر جکیل و آقای هاید در سال ۱۹۵۳، و با مومیایی در سال ۱۹۵۵ ملاقات می‌کردند. انیمیشن‌ها هم استفاده‌ی دست‌ودل‌بازانه‌ای از پارودی کرده‌اند، مانند زمانی که شخصیت کارتونیِ بتی بوپ از دیو فلشرِ انیمیشن‌ساز در غلطش را تصحیح کرد شبیه به ما وست [بازیگر زن] از آب درآمد، یا تکس آوریِ انیمشین‌ساز در اراذل با لب و لوچه‌ی زشت از خصوصیات تصاویر گانگستری استفاده کرد. چاک جونز هم در این میان شامه‌ قوی‌ای برای پارودی در انیمشین داشت (با کارهایی نظیر رابیت هود (1949)، اسکارلت پامپرنیکل (1950)، و ترانسیلوانیا ۵۰۰۰-۶ (1963))

رویکرد معمول به پارودی در عصر استودیویی این‌طور بود که غریبه یا کاراکتری ساده‌لوح را به درون فیلمی پرتاب می‌کردند که در آن دیگر کاراکترها نقش خودشان را بیش‌وکم عادی و درست بازی می‌کردند، و بدین ترتیب متن مبدأ به بستری برای شیرین‌کاری‌های کمیک بدل می‌‌شد. فیلم‌های پارودی باب هوپ (۱۹۰۳-۲۰۰۳) شامل هجویه‌ی نوآر موخرماییِ محبوب من (۱۹۴۷) و هجویه‌ی وسترن رنگ‌پریده (۱۹۴۸) و پسر رنگ‌پریده (۱۹۵۲) بازیگر کمدی را به‌عنوان بزدلی تیره‌بخت و گرفتار آمده در میان خطوط داستانی ژانری بکار می‌گیرند. در رنگ‌پریده، برای مثال، هوپ نقش یک دندان‌پزشک به نام پِین‌لس پیتر پاتر را بازی می‌کند که بر خلاف خواست قلبی‌اش، به درون نبردی مسلحانه با سرخپوست‌ها و یاغی‌ها کشیده می‌شود. کمدی فیلم از درون تضاد میان قهرمانان نمونه‌ای وسترن ‌ـ‌شجاع، قوی، و کاردان‌ـ و پاتر عصبی و نیش‌وکنایه‌زن حاصل می‌شود؛ او که درباره‌ی تفنگ‌هایش می‌گوید‌: «امیدوارم این‌ها پُر بشوند. من هم همین‌‌طور». در این معنا، قواعد ژانری اساساً دست‌نخورده باقی می‌مانند، در حالی‌که کاراکتری که قادر به تبعیت از این قواعد نیست، محرک اصلی کمدی فیلم می‌شود.

پارودی در عصر تلویزیون

نظر به این‌که پارودی در فیلم‌های کوتاه عصر استودیویی بیش از هر جا رونق یافت، جای تعجب نیست که در تلویزیون، این برنامه‌های کمدی‌ آیتمی  sketch comedy بودند که در خلق قطعات کوتاه ریشخندآمیز از فیلم‌های عامه‌پسند گوی سبقت را از دیگر برنامه‌ها ربودند. نخستین مصادیق شامل برنامه‌های سید سزار نظیر نمایشِ نمایش‌های شما (۱۹۵۰-۱۹۵۴) و بعدتر نمایش کارول برنت (۱۹۶۷-۱۹۷۸) بودند که پارودی‌های درخشانی از فیلم‌های هالیوودی آشنا را ارائه می‌دادند. به دنبال این برنامه‌ها، شنبه ‌شب زنده (۱۹۷۵-)، سکند سیتی تلویزیون (۱۹۷۶-۱۹۸۱)، و بین رنگ‌های زنده (۱۹۹۰-۱۹۹۴) نیز از راه رسیدند. نمایش‌های آیتمی هم‌چون زمینه‌ای آموزشی برای بازیگران و نویسندگان کمدی، هم‌چنان پارودی را به‌عنوان عنصری کلیدی بکار می‌گیرند و اغلب از ستاره‌ها برای حضور در برنامه دعوت می‌کنند تا کارهای مشهور خودشان را دست بیندازند. این ماجرا به فرایندی سرعت بخشیده است که بر مبنای آن و به‌واسطه‌ی تقلید، فرم‌های عامه‌پسند هر چه بیشتر درهم‌می‌شکنند و به سخره گرفته می‌شوند، و پارودی هم هر چه بیشتر و بیشتر در فیلم‌های کمدی اخیر بکار گرفته می‌شود؛ کمدی‌هایی که تقریباً همگی با اوراق کردن یک یا چند متن دیگر به دنبال خلق تأثیرات کمیک هستند.

مل بروکس، نویسنده‌ی تلویزیونی که در گذشته استند‌ـ‌آپ کمدین هم بود، دست به خلق دوباره‌ی پارودی برای عصری جدید زد؛ دقیقاً زمانی که زین‌های شعله‌ور (که فیلمنامه‌اش را با چندین نفر از جمله ریچارد پرایر نوشت) و فرانکشتاین جوانِ او، هر دو در سال ۱۹۷۴، اکران شدند. بروکس و هم‌نسلانش آن تاکتیک نسل پیشین را مبنی بر روانه کردن فیگوری کمیک در میان چارچوب‌های متعارف و ژانری کنار گذاشتند. بروکس در هجویه‌ی وسترن‌اش، زین‌های شعله‌ور، اساساً ساختار رنگ‌پریدهی هوپ را واژگون کرد. دو قهرمان این فیلم، شِریف بارت و واکو کید، قهرمانانی کاردان و معقول هستند که در میانه‌ی شهری وسترن مملو از کاریکاتورهای وسترن (فرمانداری احمق و شهوت‌ران، مردمانی نژادپرست، تبهکاری مخوف، و خواننده‌ی تُک‌زبانی میکده‌ی شهر) گرفتار آمده‌اند. بدین ترتیب، بروکس خود وسترن را به سخره می‌گیرد، آن هم به شیوه‌ای که پارودی‌های قبلی به‌ندرت به آن نزدیک شده یا در آن موفقیتی کسب کرده بودند.

بعد از فیلم‌های موفق مل بروکس، شماری از دیگر کارگردانان هم فیلم‌های پارودی‌ مهم و عامه‌پسندی را در اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰ ساختند. تیم جیم ایبراهمز و دیوید و جری زوکر فیلمنامه‌ی اثر کالت و [حالا دیگر] کلاسیکِ فیلمِ سرخ‌شده در کنتاکی (۱۹۷۷) را نوشتند و کمی بعد فیلم موفق هواپیما! (۱۹۸۰) را ساختند؛ فیلمی که متکی بود بر شوخی‌ها و شیرین‌کاری‌هایی که با سرعتی سرسام‌آور شلیک می‌شدند و اغلب مکالمات جدی‌‌ـ‌نمای‌ جاری در پیش‌زمینه را با شوخی‌های مسخره و مضحک جاری در پس‌زمینه نقطه‌گذاری می‌کرد. تیم راب راینر و کریستوفر گِست در سال ۱۹۸۴ ماکیومنتریِ [مستند ساختگی] پیشگام این اسپینال تپ است را ساختند که تلفیقی بود از تکنیک‌های رئالیستی سینما‌ـ‌وریته با داستان عجیب‌وغریب یک گروه راک بریتانیاییِ پا به سن گذاشته. این فیلم‌های به‌غایت خنده‌دار، در کنار یکدیگر، جان تازه‌ای به کمدی‌ آمریکایی دادند و به تثبیت سنت‌های تازه و عمیقاً موثری در سال‌های بعد یاری رساندند.

فیلم‌های پارودی تجاری از دهه‌ی ۱۹۸۰ به بعد بیش از هر چیز با حس آنارشی‌ تعریف می‌شوند: این‌که هر چیزی می‌تواند اتفاق بیفتد، یا هر چیزی ممکن است در هر لحظه وارد قاب شود. گرچه ژانر هم‌چنان چارچوبی عام برای اغلب پارودی‌های معاصر فراهم می‌آورد، اما دیالوگ‌ها، صحنه‌ها، و سکانس‌ها به جای اشاره به یک متن مبدأ، عمدتاً به فیلمی دیگر یا جنبه‌ای بی‌ربط از فرهنگ همگانی ارجاع می‌دهند. برای مثال، در فیلم ترسناک ۲ (۲۰۰۱)، یکی از کاراکترها سعی می‌کند کاراکتری دیگر را آرام کند و به او می‌گوید: "سیندی، این فقط مقداری استخوان است. می‌خواهی از دست کالیستا فلاکهارت فرار کنی؟". اطلاعاتی که تماشاگر نیاز دارد تا از این ارجاع سر دربیاورد، نه از درون ژانر ترسناک که فیلم آن را دست می‌اندازد، که از دل یک مجموعه تلویزیونی بیرون می‌آید. در کله‌گنده‌ها! قسمت دوم (۱۹۹۳)، گروهی از چتربازها از هواپیما بیرون می‌پرند، و هر یک هنگام سقوط فریاد می‌زنند "جرونیمو!" [نام یکی از رهبران برجسته‌ی سرخپوست در آمریکا]. به‌ناگهان، فرمانده‌ای سرخپوست از هواپیما بیرون می‌پرد، در حالی‌که فریاد می‌زند "من!". پارودی معاصر شکلی از درهم و الله‌بختکی بودن را در خود پرورش داده و واجد یک روحِ روایی و سبکی برآمده از آنارشی شده است. این دیگر نامعمول نیست که متن مبدأ تنها وظیفه‌ی ترسیم خطوط کلی روایت را داشته باشد، در حالی‌که شوخی‌ها از دل دیگر منابع موجود در فرهنگ عامه سر برآورند.

فیلم‌های پارودی این‌قدر محبوبیت یافته و متعارف شده‌اند که دنباله‌هایی را به همراه داشته باشند:  دو قسمت کله‌گنده‌ها، سه قسمت سلاح عریان، سه قسمت آستین پوئرز، و چهار قسمت فیلم ترسناک. درست بر خلاف رویکرد برنامه‌های تلویزیونی در دست انداختن فیلم‌های کلاسیک، فیلم‌ها نیز در سال‌های اخیر دست به پارودی نمایش‌های تلویزیونی قدیمی زده‌اند. این فیلم‌ها اغلب از سوی منتقدین پس زده می‌شوند، به شکلی که غلبه‌ی پارودی در کمدی‌های معاصر نشانه‌ای شمرده می‌شود از این‌که فیلمسازان از ایده‌های تازه تهی شده‌اند و استودیوها به این فیلم‌ها به چشم یک سرمایه‌گذاری مطمئن نگاه می‌کنند.

به‌عنوان استثنائی قابل‌ملاحظه بر این روند، می‌توان به شمار زیادی از ماکیومنتری‌های به‌دقت ساخته‌وپرداخته شده و اغلب ظریف و نکته‌سنجی اشاره کرد که البته موفقیت چندانی در سینماهای آمریکا کسب نکرده‌اند. وودی آلن اجمالاً از این فرم در فیلم پول را بردار و فرار کن (۱۹۶۹) استفاده کرد، و با بهره‌گیری از صدای یک راوی جدی، قسمی تضاد را با لودگی‌های ناشی از خوشگذرانی‌های تبهکارانه‌ی کاراکترش ایجاد کرد. اما آلن همه‌فن‌حریف با فیلم کاملاً متفاوت زلیگ (۱۹۸۳) بود که توانست نگاهی نو به پارودی مستند داشته باشد: تصویری از یک مرد پریشان‌احوال در دهه‌ی پرهیاهوی ۱۹۲۰. فیلم با قسمی دقتِ تکنیکیِ مثال‌زدنی، شکل و شمایل فیلم‌های کوتاه و فیلم‌های خبری قدیمی را بازمی‌آفریند. فیلم هرگز از این ادعا کوتاه نمی‌آید که لئونارد زلیگ یک شخصیت تاریخی واقعی است، و برای اثبات ادعایش پای نویسندگان شاخصی نظیر سوزان سانتاگ و سال بلو را هم وسط می‌کشد تا به شکلی کاملاً جدی از اهمیت فرهنگی زلیگ صحبت کنند. وارث مهم این سنتْ کریستوفر گِست است که ماکیومنتری‌های اخیرش نظیر در انتظار گافمن (۱۹۹۶)، بهترین در نمایش (۲۰۰۰) و باد کوبنده (۲۰۰۳) به نحوی عاشقانه، شکل و شمایل مستندهای سینما‌ـ‌وریته را بازآفرینی می‌کنند. دوربین روی دست و بازی‌های بداهه‌‌طور، آن هم توسط گروهی از بازیگران مستعد، حسی از سادگی و صمیمیت را می‌آفرینند؛ شبیه به مستندی که برشی از زندگی است. اما این فیلم‌ها شرح‌حالِ کاراکترهایی هستند مشغول به کارهایی عجیب‌وغریب (به ترتیب این سه فیلم: مسابقات استعدادیابی، مسابقه‌ی سگ‌ها، و آوازخوانی فولک)؛ آن‌ها اغلب این مشغولیت‌ها را آنقدر جدی می‌گیرند که رفتار‌شان به‌عنوان آدم‌هایی به‌ظاهر عادی، عمیقاً غریب و غیرعادی به نظر می‌رسد.

پارودی و وضعیت پست‌مدرن

گرچه پارودی واجد ریشه‌های باستانی است، اما نقش مرکزی‌ای را در فرم‌های کمیک برآمده از وضعیت پست‌مدرنِ آغشته به آیرونی ایفا می‌کند، زیرا که پارودی پای مقولاتی هم‌چون خود‌ـ‌ارجاعی و نقل‌قول را پیش می‌کشد. فردریک جیمسون، منتقد ادبی مارکسیست، بر این باور است که پست‌مدرنیته آن شکل متعارف از پارودی را با روندی جایگزین کرده که به حق می‌باید آن را پاستیش نامید. در حالی‌که پارودی متضمن قاعده و هنجاری است که بر ضد آن، تقلید می‌باید تعبیر شود، پاستیش فرمی از تقلید است منتزع از هرگونه پیشینه‌ی موثق، و عاری از هرگونه گرایش هجوآمیز. پاستیش با ملحوظ داشتن نسخه‌ی اصل صرفاً به‌عنوان یک سبک و تهی از هرگونه زمینه و زمانه‌ای، قسمی بازی منحصراً پست‌مدرنِ گفتمانیِ ناب است. برای مثال، می‌توان به شماری از فیلم‌ها اشاره کرد که در طول این سال‌ها دست به پارودی صحنه‌ای از از این‌جا تا ابدیت (۱۹۵۳) زده‌اند، آن‌جایی که زوجی بر روی شن‌های ساحل دراز می‌کشند و امواج از رویشان رد می‌شود. تعداد این فیلم‌ها آن‌قدر زیاد است که دیگر لازم به تماشای نسخه‌ی اصلی برای سر درآوردن از آن ارجاع نیست. در حقیقت، هیچ‌یک از سه کارگردان هواپیما! فیلم را ندیده بودند زمانی که داشتند آن را در کار خود دست می‌انداختند. در یک بستر پست‌مدرن، پاستیش گذشته را به مجموعه‌ای از آیکون‌های تهی بدل می‌سازد، و به شکل فزاینده‌ای آن را از حس و معنای واقعی تاریخ تهی می‌کند.

در میان منتقدانی که با اتکاء به کار جیمسون بحث خود را پیش بُرده‌اند، دَن هریز معتقد است که شمار زیادی از فیلم‌های پارودیِ تجاریِ دو، سه دهه‌ی گذشته که هر چه بیشتر و بیشتر یکدست نیز شده‌اند، گزندگی پارودی را از آن گرفته‌اند، و هر چه بیشتر آن را به فرمی خوش‌خیال و سترون از کمدی، در قیاس با گذشته، بدل کرده‌اند. هریز فهرستی سودمند مشتمل بر شش تمهید مختلف را پیشنهاد داده که از طریق آن، پارودی معاصر تأثیر خود را می‌گذارد؛ گرچه او معتقد است که این تمهیدات، در نهایت، پارودی را از آن عملکرد تخطی‌گرایانه‌اش تهی کرده‌اند و چیزی را که زمانی اصیل و مخرب بود، به مقوله‌ای قابل‌پیش‌بینی و ناتوان بدل کرده‌اند. این شش تمهید عبارتند از:

-          بازگویی و تکرار Reiteration: فرایندی است که به‌واسطه‌ی آن، پارودی پیوندش را با متن مبدأ تثبیت می‌کند، و برای مثال، با بهره‌گیری از اسب‌ها وسترن را احضار می‌کند و با دوربین روی دست مستند را فرامی‌خواند. پارودی‌ها اغلب در بازتولید عناصر آیکونیکِ ژانرِ مبدأ دقت زیادی به خرج می‌دهند.

-          وارونه‌سازی Inversion: استفاده از عناصر متن مبدأ به شیوه‌ای آیرونیک، به نحوی که معنایی متضاد با معنای مورد نظر متن اصلی رسانده شود. فیلم آدم‌خوار: یک موزیکال (۱۹۹۶) قاعده‌ای مرسوم در موزیکال‌های فولک هالیوودی را فرامی‌خواند: کل اجتماع در پایان گردهم می‌آیند تا قطعه‌ای سرخوش و شاد را اجرا کنند، اما معنای مطلوب چنین پایانی با ترانه‌ای که می‌خوانند، به‌کل وارونه می‌شود: "حرام‌زاده را آویزان کنید، از آن بالا آویزان کنید"؛ گونه‌ای کنارهم‌نشینیِ آیرونیکِ هارمونی شاد با خونخواریِ گروتسک.

-          آدرس غلط دادن Misdirection: فرایندی که به‌واسطه‌ی آن قواعد و رسومِ متن مبدأ بکار گرفته می‌شوند تا مجموعه‌ای از انتظارات در تماشاگر ایجاد شود و بعد این انتظارات در ادامه، از طریق پارودی وارونه یا دگرگون شوند. در فیلم ترسناک ۳ (۲۰۰۳)، کاراکتری که نقشش را جورج کارلین بازی می‌کند، به شیوه‌ای ملودراماتیک و آشنا، گذشته‌ی غم‌انگیزش را تعریف می‌کند: "من و همسرم یک بچه می‌خواستیم، اما همسرم نمی‌توانست باردار شود"، سپس زمانی که تماشاگر به دام می‌افتد و انتظار یک داستان سانتی‌مانتال را می‌کشد، او شاه‌بیتش را رو می‌کند: "من هم نمی‌توانستم".

-          لفظ‌باوری    Literalization: تکنیکی که رویکردی ساده‌لوحانه را نسبت به متن مبدأ اختیار می‌کند، تو گویی متن فقط به‌صورت تحت‌اللفظی قابل خواندن است و نه از لنز عرف و قرارداد. این فرایند می‌تواند در عناصر روایی بکار گرفته شود؛ مثلاً در رابین هود: مردان با لباس تنگ (۱۹۹۳)، زمانی که رابین بر سر جمعیت فریاد می‌زند که "گوش‌تان را به من بدهید"، جمعیت گوش‌های واقعی‌شان را به سمت او پرتاب می‌کنند. لفظ‌باوری هم‌چنان می‌تواند به پارودی یکی از تکنیک‌های متعارف سینمایی بینجامد: برای مثال، نمایی در فیلم ترسناک وجود دارد که در آن دوربین زنی را که جیغ می‌کشد دنبال می‌کند تا این‌که دست‌آخر در یک نمای تنگ و بسته، لنز به سر بازیگر اصابت می‌کند و زن فریاد می‌زند "آخ"؛ این صحنه به‌ناگهان و به‌صورت تحت‌اللفظیْ حضور دوربین در فیلم را عیان می‌کند.

-          شمول نامربوط  Extraneous inclusion: استفاده از عناصری نامرتبط به یک تصویر ژانری متعارف، به منظور ارائه‌ی هر چه غریب‌تر آن تصویر. برای مثال در کله‌گنده‌ها، قهرمان در یک قرارگاه سرخپوستی پناه می‌گیرد، در حالی‌که تصاویر‌ سینمایی آشنا نظیر بوفالو و مهره‌ و پوست گوزن، او را همراهی می‌کنند. این تصویر، سپس، جلوه‌ای غریب می‌یابد، درست به‌واسطه‌ی گنجاندن نامربوط زنگ بر در کلبه‌ی سرخپوستی و پاپوش‌های خرگوشی صورتی برای قهرمان.

-          اغراق Exaggeration: انتخاب بخشی از متن مبدأ و جلوه‌ای بی‌معنی و مسخره به آن بخشیدن، آن هم از طریق تأکید بیش‌ازحد. این تکنیک می‌تواند در رابطه با اشیاء ساده کاربرد داشته باشد، نظیر کلاهخود عظیم‌الجثه‌ای که کاراکتر دارک هلمت (ریک مورانیس) در گلوله‌های فضایی (۱۹۸۷) بر سر می‌گذارد. هم‌چنین می‌توان این تکنیک را در ارتباط با قواعد سبکی و روایی هم بکار بُرد، مثلاً در سلاح عریان، می‌توان ارجاع به آن عمل محتاطانه‌ی هالیوودی در برش زدن از صحنه‌های جنسی به تصاویر نمادینی از پرده‌هایی که در باد تکان تکان می‌خورند یا مواد آتش‌زایی که منفجر می‌شوند را مشاهده کرد. مونتاژ تصاویر در این صحنه‌ی عاشقانه (گل‌هایی که باز می‌شوند، قطاری که وارد تونل می‌شود، بمب اتمی که در هیبت یک قارچ اتمی منفجر می‌شود) هم معنی‌دارتر و هم ژرف‌تر از آن چیزی است که قواعد ژانر اجازه می‌دهند.

پارودی را اغلب ابزاری می‌دانند که به مخاطب کمک می‌کند تا نسبت به قواعد منجمد و دستورالعمل‌های ایدئولوژیکِ ژانرهای مختلف آگاه باشد. به زعم هریز، رسمیت‌ یافتن روبه‌رشدِ پارودی از قدرتش برای آزاد کردن مخاطب از چنگ دام‌های ایدئولوژیک ژانری می‌کاهد. می‌توان پرسش بلاغی او را تکرار کرد: "آیا ما واقعاً پس از تماشای یک ساعت و نیم گلوله‌های فضایی، آزاد می‌شویم؟ در رابطه با این سوال، هنوز توافقی حاصل نشده است".

یک مورد پارودیک: مل بروکس

مل بروکس کار خود را با استند‌ـ‌آپ کمدی در کت‌اسکیل در شمال ایالت نیویورک آغاز کرد، و همان‌جا بود که با سید سزار، مجری برنامه‌ی تلویزیونی نمایش نمایش‌های شما (۱۹۵۰-۱۹۵۴)، آشنا شد. بروکس بااستعداد بلافاصله به کار نویسندگی برای تلویزیون مشغول شد، جایی که اغلب برای سزار قطعات هجوآمیزی می‌نوشت که ژانرهای معروف آن زمان را دست می‌انداختند. او ابتدا به‌خاطر برنامه‌ی مرد دوهزارساله در سال ۲۰۰۰ معروف شد؛ مصاحبه‌ای هجوآمیز که با کارل راینر روی صحنه اجرا می‌کرد، و هم بر روی یک صفحه‌ی پرفروش و هم در تلویزیون ضبط و پخش شد. در سال ۱۹۶۴، کار خود را با خلق مشترک مجموعه‌ی تلویزیونیِ محبوبِ باهوش باش (۱۹۶۵-۱۹۷۰) همراه با باک هنری ادامه داد؛ یک پارودی از ژانر فیلم‌های جاسوسی که پُر بود از گجت‌های عجیب‌وغریبِ سبکِ جیمز باند نظیر آن "تلفن کفشی" مشهور [کفش‌هایی که تلفن هم بودند (کف‌شان مجهز به دم‌ودستگاه تلفن بود) و جاسوس‌های داستانیِ نمایش‌های تلویزیونی اغلب از آن‌ها استفاده می‌کردند].

پس از این دوره‌ی تلویزیونی شاخص، بروکس نخستین فیلم بلندش، تهیه‌کنندگان، را در سال ۱۹۶۸ نوشت و کارگردانی کرد. فیلم، به شدت، با محدودیت‌های پارودی ور می‌ورد، زمانی که کاراکترهای اصلیْ یک موزیکال گروتسک برادوی با نام "اوقات بهاری هیتلر" را به روی صحنه می‌برند، با این امید که نمایش شکست بخورد. نمایش که آکنده است از موسیقی و همسرایان جوان پُرانرژی‌ای که درباره‌ی لذت‌های رایش سوم می‌خوانند، به شکل غیرمنتظره‌ای موفق می‌شود، چرا که مخاطبان آن را به‌عنوان یک پارودی درخشان در نظر می‌گیرند تا یک رمانسِ افتضاح. فیلم‌های بعدی بروکس از علاقه و شیفتگی به چیزهای گروتسک و ابزورد بیرون می‌آیند و بر همنشینیِ میان کلیشه‌های جدی برآمده از متن مبدأ و گستاخی‌های بچه‌گانه‌ی طنز بروکس متکی هستند. در فرانکشتاین جوان (۱۹۷۴)، دکتر فرانکشتاین جوان و عصاقورت‌داده با هیولای بیش‌‌وکم زبان‌آوری که خلق کرده، آواز می‌خواند، در حالی‌که با کفش‌های مخصوص رقص پا نیز می‌رقصد. در فیلم صامت (۱۹۷۶)، تنها جمله‌ای که به زبان می‌آید، توسط مارسل مارسو، بازیگر مشهور پانتومیم است. در گلوله‌های فضایی (۱۹۸۷)، پیشوا یوگورت لحظاتی از ماموریت اسرارآمیزش تایم‌اوت می‌گیرد تا توضیح دهد چطور پول ساخت فیلم از طریق تبلیغ و بازاریابی فراهم شده است: ظرف ناهارِ گلوله‌های فضایی، برشتوک صبحانه‌ی گلوله‌های فضایی، شعله‌افکنِ  گلوله‌های فضایی.

چنین لحظاتی سبب شده‌اند که بروکس هم طرفداران پرشوری پیدا کند و هم خرده‌گیرانِ بی‌رحمی، خصوصاً زمانی که شوخی‌های او در خلال دو دهه‌ی ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بیشتر و بیشتر تکرار شدند و گسترش یافتند. او در این میان تجارب ناموفق تجاری‌ای را هم برای گسترش کارش از سر گذراند، معروف‌تر از همه در بازسازی بودن یا نبودن (۱۹۸۳) ارنست لوبیچ، که در آن با همسرش آن بنکرافت هم‌بازی شد، و در کمدی معضلات اجتماعیِ بوی گند زندگی (۱۹۹۱). گرچه بروکس پس از موفقیت نسبی دراکولا: مرده و با آن [مرگ] حال می‌کند در سال ۱۹۹۵ دیگر هیچ فیلمی کارگردانی نکرد، اما نسخه‌ی موزیکال برادوی تهیه‌کنندگان در سال ۲۰۰۱ که او ترانه و موزیک و کتابش را نوشت، برایش موفقیت جدید و خارق‌العاده‌ای را به همراه داشت. بروکس که برای فیلمنامه‌ی تهیه‌کنندگان جایزه‌ی اسکار دریافت کرد و چندین جایزه‌‌ی اِمی و گِرمی و تونی را هم در کارنامه دارد، بی‌تردید یکی از همه‌فن‌حریف‌ترین و تأثیرگذارترین ذهن‌های کمیک نسل خودش است.

آلفرد هیچکاک 


باستر کیتون 


مِل بروکس




حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

پست مدرنیسم و سیاست بازنمایی با تاکید بر سینمای دیوید لینچ
هستی شناسی مونتاژ و قطعه؛ از مدرنیسم تا وضعیت های پس از مدرن
پارودی؛ تلاش تقلیدی برای تولید زبانِ مرتبط با منبع اصلی
درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group