پارودی نوعی از تقلید نامتعارف سبکی است، زدن نوعی
نقاب سبکْ مند است که در برخی موارد به سخن گفتن به زبانی مرده می انجامد، پارودی کنشی
خنثاست که می توان تقلیدْبازیِ محض دانستش، بدون هیچ انگیزه ای، عاری از هرگونه
خنده و محتومیتی که همراه با زبان متعارفی که موقتا وام گرفته شده، تلاش می کند یک
جور هنجارمندی زبانی سالم را حفظ و نشر دهد، هر چند در برخی مواقع از تدقیق یک گفت
و گوی فعالِ واقعی با منبعی اصلی اش عاجز است .
پارودی احتمالا گونه ای از اتکا به سبک های گذشته است که احتمالا می تواند معرف
هنر پست مدرن باشد، که البته این اتکا می تواند به "همْ نوعْ خواری اتفاقی کل
سبک های گذشته" نیز منجر شود، رویکردی که در برخی مواقع، خودِ گذشته را به یک
سری از نمایش ها، مجموعه ای از تصاویر منفصل از هرگونه حس موثق نسبت به فرایند
تاریخی تنزل می دهد.
متن بلند، جامع و مانع "پارودی؛ درباره‌ی ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های یک مفهوم"، که نوشتاری است
به قلم ویکتوریا استارتِوانت با برگردانی از نوید
پورمحمدرضا بر اتووود مطالعه فرمایید، نوشتاری که بر سینما تمرکز دارد اما ارجاعات
مفهومی و تبیینی اش را می توان به معماری نیز ترجمه کرد و بسط داد.