در کتاب هوش و روح، رضا نگارستانی شکل نهایی هوش را، به عنوان یک تفکر آزاد نظری و عملی از نظم زمانی موضوعات تعریف می کند، یک جنبش واقعی که قادر به غلبه بر هر وضعیتی است که از منظر زمان حال، ممکن است به عنوان کلیت تاریخ به نظر رسد. هوش از طریق آنچه که به نظر می رسد کلیت یا نتیجه اجتناب ناپذیر تاریخ است، رخ می دهد، که می تواند پرتره آشکار انسان یا سرمایه داری تکنولوژیک به عنوان سکاندار ادعا شده تاریخ باشد.

نگارستانی با استناد به گزارش هگل از گیست به عنوان تصوری چند عاملی از ذهن و با توجه به روانشناسی متعالی كانت به عنوان یك تحلیل كاربردی از شرایط امكان ذهن، نقدی هم بر اومانیسم كلاسیك و هم بر روندهای غالب پساانسان ارائه می دهد. مفروضات قبلی با انتقاد از ساختار متعالی تجربه به عنوان رشته ای از عقاید ذهنی یا روانشناختی، آشکار می شود. ادعاهای اخیر در مورد حضور همه جایی ذهن یا ظهور اجتناب ناپذیر یک هوشمندی فوق العاده و نا محدود، بیش از دلبستگی های ایدئولوژیکی که بررسی های دقیق سیستماتیک را تحمل نمی کنند، به چالش کشیده نمی شوند.

این تلفیق قابل توجه فلسفه اروپایی، در قالب تجدید جاه طلبی های آرمان گرایانه آلمانی و فلسفه تحلیلی در قالب آزمایشات فکری گسترده و فلسفه زبانهای مصنوعی، چشم اندازهای جدیدی را در مورد مفهوم هوش انسان باز می کند و پتانسیل واقعی هوش فرا انسانی و معنای زندگی قبل از آن را بررسی می کند.