رُمی
ها بتن را به مرحله کمال رساندند و میراث آنها هنوز به شکل سقف باشکوه پانتئون ـ
بزرگترین گنبد بتنی غیر مسلح جهان ـ پابرجاست. از آن زمان ـ حدود سال 125 پس از میلاد
مسیح ـ که بتن در دوران امپراطور هادریان به عنوان یکی از مصالح قابل استفاده در
صنعت ساختمان مد نظر امد تاکنون، بتنِ بیشتری در مقیاس وسیعی تری ریخته ایم ـ حدود
30 میلیارد تن در هر سال. در حال حاضر، برای ساخت ساختمان‌ها، جاده‌ها، پل‌ها،
سدها و سایر سازه‌ها، این ماده خاکستری به پرمصرف ترین مصالح ساختمانی در این سیاره
تبدیل شده و تقاضا برایش در حال افزایش است.
و این یک خبر بد برای
گرمایش جهانی است. مشکل این است که ماده حیاتی بتن؛ سیمان، که با ماسه، شن و آب
مخلوط می‌شود تا این ماده را بسازد، مسئول بخش عمده ای از انتشار گازهای گلخانه‌ای
است. با در نظر گرفتن مراحل مختلف تولید سیمان، 5 میلیارد تن سیمان تولید شده در
سال، 8 درصد از انتشاردی اکسید کربنِ جهان را تشکیل می دهد. اگر صنعت سیمانْ "یک
کشور" بود، پس از چین و آمریکا، به عنوان سومین تولیدکننده ی گازهای گلخانه
ای در جهان بود شناخته می شد.
خبر خوب این است که می توان با بهبود الگوی مصرف انرژی و بهسازی فرایند تولید
سیمان تا 80 درصد الودگی دی اکسیدکربن حاصل از تولید سیمان را کاهش داد.
برای مطالعه متن کامل یادداشت اکونومیست به این ادرس مراجعه فرمایید.