پس از اتمام طراحی پل پیاده علامه بر روی اتوبان نیایش، کارفرما با گسترش موضوع پروژه، پروژه جدیدی را تعریف کرد: 

اتصال پیاده پهنه سعادت آباد در محدوده خیابان فرهنگ تا سعادت آباد بر روی اتوبان نیایش.

این محله با احداث اتوبان نیایش بریده شده و به دوقسمت جدا افتاده از هم تبدیل شده بود.

برای افزایش جذابیت مجموعه، کاربریهای تفریحی خدماتی نیز بر روی پل اضافه شد.

معماری:

پروژه ۲ مسئله اصلی در طراحی دارد:

۱- نحوه سازماندهی فضاهای کاربردی بر روی پل: 

برای پاسخ به این مسئله ایده طراحی 

دیوار های دوجداره در طرفین پل و قرارگیری فضاها در میان دو دیوار توسعه پیدا کرد. 

با فاصله گرفتن دو جداره دیوار در هر یک از طرفین، فضایی برای قرارگیری کاربری هایی مانند رستوران ها و کافه ها ایجاد می شود و با کاهش فاصله فضای سبز در میان دو جداره قرار می‌گیرد.

با افزوده شدن دو لچکی موجوددر محدوده خیابان فرهنگ، محدوده وسیعی با مقیاس فضای شهری به وجود آمد و فضاهای بزرگ مقیاس تجاری در این لچکی ها طراحی شد.

۲- ایجاد پیوستگی و تعریف واحد در مقیاس سواره: 

برای پاسخ به این مسئله از 

استراتژی تعداد زیاد المان های سازه ای و کاهش ابعاد آنها استفاده شد تا بر خلاف پل های معمول، ناظر زیر پل درک پیوسته و همگنی از کل پروژه داشته باشد.