فیلیپه باپتیستا اولیویرا اولین مجموعه پاییز و
زمستان خود در قامت مدیر خلاق کنزو را در منطقه پنج
پاریس به سال 2020 ارائه کرد. درست همان جایی
که زمانی رُمی ها سکنا گزیدند، رنه دکارت افکارش بر هندسه و فلسفه را به طور
متناوب تغییر می داد، پیر و ماری کوری حین بحث درباره رادیواکتیویته قدم می زدند، یا
سیچویشنیست های اسپانیایی؛ ایزابل کولادو و ایگناسیو پیدرو از دفتر معماری دوسیس
تلاش می کردند معماری ای دوره گرد و لحظه ای ایجاد کنند که با هویت کنزو هم هم
راستا باشد.
مکان ها باقی می مانند و زمان در جریان است؛ ایزابل و ایگناسیو مدت‌هاست که مصمم
بوده‌اند تا شهرهایی فوری با الهام از شهرهایی که پیتر کوک برای آرکیگرام تصور کرده بود بسازند. شهرهایی که در
فضاْ زمان جریان دارند و به سویی می روند که جامعه به آنها نیاز دارد. این دو
معمار، پیش از انکه فارغ التحصیل شوند هم نماهایی را تصور کردند که سیال اند و در
شهر حرکت می کنند و از ساختمانی که زمانی متعلق به ان بودند هم جدا می شوند.
از آن زمان، خیلی گذشته است، اما علاقه آنها به
تمرکز معماری بر زندگی، بر رویدادها و نه بر سبک، کیفیت ثابت تری پیدا کرده ،
کیفیتی که مشخصه کار ان هاست. ان ها موکدا تکرار می کنند:"موضوع معماری زندگی
است، هر چیز دیگری صرفا شرایط پیرامونی است".
ایده ی ان ها برای فضای نمایش پاییز و زمستان
2020 کنزو اساسا معماری است قابل جا به جایی، بی ثبات و بی نهایت سیال و سبک؛ بدنی
زنده متاثر از موقعیت گرایان که بدون مقصدی از پیش تعیین شده در سراسر جهان حرکت می
کند.سازه ای قابل تنظیم و تبدیل که به صورتی پویا با هر موقعیت و هر مکانی سازگار است.
سازه ای زنده که بسته به شرایط اکوسیستمی که میزبان آن است تغییر شکل می دهد.