در اوایل دهه 1990، ریچارد لپلستریر در ساحل خلیج لاوت، دهانه رودخانه هاکسبری ساکن شد. او در توصیف این  اتلیه ی می نویسد:"این خانه به تاریخچه زندگی ساده در سایت ادامه می‌دهد، زندگی ای که گمان می‌کنم هزاران سال ادامه داشته باشد (...) خانواده پنج نفره ما به راحتی در این یک اتاق زندگی می‌کنند. اتاق کوچکی که ما در آن زندگی می‌کنیم، به نوبه خود در اتاق بزرگ‌تری زندگی می‌کند که دیوارهای آن صخره‌ها و کف آن سطح جزر و مد خلیج است که هر شش ساعت یک‌بار تقریباً دو متر بالا و پایین می‌رود".

آتلیه هاکسبری اتاق کوچکی است که در امتداد همین رودخانه ساخته شده است. این پروژه ها که فقط از طریق آب قابل دسترسی هستند، از حداقل منابع استفاده می کنند و از زمین های موجود بهره می برند. این سازه سبک وزن که به صخره‌های ماسه‌سنگ تکیه داده است، به طور کامل از تیرچه‌ها و ناودانی‌های چوبی محلی 1 اینچی در 1 اینچ ساخته شده است. سقف پلکانی بزرگ سازه را از باران های شدید محافظت می کند و در عین حال اجازه می دهد نور از سقف آن عبور کند.

ورق های پلی کربنات شفاف، حجم روشن را در بر می گیرد و در عین حال گفتگوی ثابت با جنگل اطراف و تغییر نور را حفظ می کند. صخره‌ای سنگی که سال‌های بیشماری از مردم وانانگین و دارکینیونگ محافظت می‌کرد، با داخل خانه در تعامل اند و به طور همزمان به یک دیوار و منظره تبدیل می‌شوند.