"جدال روی خطِ ساحلیِ صحرا" اثر مشترکِ معمار و نویسنده ایال ویزمن و عکاس فضل شیخ است. ایال ویزمن که در تمام دوران فعالیت حرف ای اش تلاش کرده است حقیقت یابی را با معماری بیامیزد، در این کتاب یک تفسیر نظری قدرتمند می‌آفریند و پژوهش های علمی، کارآگاهی و تاریخی را با هم ترکیب می‌کند تا مناظر در حال تغییر نِگِب را بررسی کند، زیرا این تغییرات منعکس کننده درگیری مداوم بین بادیه‌نشینان محلی صحرای نِگِب و دولت اسرائیل هستند. استدلال اصلی کتاب بر مبنای شواهد ارائه شده توسط تصاویر هوایی فضل شیخ و تفسیر تصاویر هوایی آرشیوی است که منعکس کننده زخم هایی اند که این درگیری بر پوست زمین به جا گذاشته است.

 ایال ویزمن در تجزیه و تحلیل خود از این شواهد عکاسی آرشیوی، به ویژه به "آستانه تشخیص" عنصر مورد نظر ـ مثلاً چاه های صحرا ـ  که در هر تصویر ثبت می شود علاقه مند است. اغلب، اندازه یک دیوار خیلی بزرگتر در عکس تبدیل به یک نقطه می شود، که تشخیص جزئیات را دشوار می کند. از سوی دیگر، در عکس‌های معاصر فضل شیخ، حضور بادیه‌نشینان در طول زمان، علی‌رغم تخریب‌های مکرر توسط مقامات اسرائیلی، از میان آثار مختلف بر روی زمین باقی‌مانده از خانه‌ها و آغل‌های پیشین نیز دیده می‌شود.

این روش های تولید شواهد به ایال ویزمن اجازه می دهند تا یک بیانیه فلسفی جالب در مورد رابطه بین زمین و عکس را به تصویر کشد. وقتی چیزی که بر زمین حک شده است آنقدر کوچک است که به اندازه ی یک دانه روی یک فیلم می ماند، این عکاسی است که می تواند با ان مادیت دهد و نمایان اش سازد، وقتی زمین دارای محتوایی از اطلاعات است که در اثر قرار گرفتن یا عدم قرار گرفتن در معرض نور خورشید ایجاد می شود، می توانیم از پدیده ای صحبت کنیم به نام "سطح عکاسی" زمین؛ این خوانش دوگانه تفسیر قدرتمندی از عناصر تشکیل دهنده شواهد ایال ویزمن ایجاد می کند.

منظور از خط ساحلی در عنوان کتاب، یک مرز دریایی نیست، بلکه خط خشکی ای است که مدام در حال تغییر است و نِگِب را از بقیه اسرائیل و فلسطین جدا می کند. عکس‌های فضل شیخ از درختان متعدد کاشته شده در صحرا، میزان تلاش اسرائیل برای مهندسی تغییر مسیر سرزمینی خود به جنوب را نشان می‌دهد، ایده ای که تحت پوشش دستور کتاب مقدس مبنی بر "بیابان را شکوفا کن!" تلاش برای مهندسی آب و هوا توسط دولت اسرائیل را توجیه می کند؛ فرایندی که از سال 1948، با کمک صندوق ملی یهودیان، اغاز شده است و هزاران هکتار جنگل در راهبردی تحت عنوان "اروپایی‌تر کردن" اقلیم خاورِ نزدیک را به بافت اقلیمی منطقه اضافه نموده که البته در عمل تلاشی برای تحریف تاریخ روستاهای فلسطینی و تخلیه و ویران شدن ان ها در جریان نکبت بوده است. در مورد نِگِب، جنگل‌ها مستقیماً به‌عنوان وسیله‌ای برای اجبار روستایی یان بادیه‌نشین به ترک مکان و زیست بوم شان مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ استراتژی ای که ایال ویزمن و فضل شیخ در کتاب شان به‌خوبی آن را تصویر کرده اند.