ونگ شو؛ معمار چینی ساکن هوانگژو، از دفتر معماری اماتور، به عنوان برنده جایزه پریتکز 2012 ـ معتبرترین جایزه حوزه معماری ـ معرفی شد. او نخستین چینی ای است که افتخار دریافت مدال برنز پریتزکر را در پکن ـ شهری که امسال میزبان مراسم پریتزکر است ـ خواهد داشت.

توماس جی پریتزکر، رییس بنیاد هایت و پشتیبان مالی پریتزکر در مورد انتخاب امسال گزیده ی پریتزکر می گوید:

"انتخاب معماری از چین به وسیله هیات ژوری، دلیلی است بر این مدعا که نقش چین در توسعه چشم اندازهای پیش رو ی معماری بی نهایت به سزا و قابل تحسین خواهد بود. مضاف بر این، طی دهه های اینده چین در حوزه شهرسازی نقش مهمی ایفا خواهد کرد، واقعیتی که از اهمیت خاصی برای جهان نیز برخوردار خواهد بود. این روند شهری شدن، همچون دیگر نقاط دنیا، نیازمند تطبیق پذیری با الزامات محلی و فرهنگی همان بوم دارد. فرصت بی سابقه چین در حوزه طراحی و برنامه ریزی شهری بدون شک میل به هماهنگی با این سنت های ماندگار و خاص برامده از گذشته و توسعه پایدار مد نظر اینده خواهد داشت."

آلخاندرو آراوِنا از دیگر اعضای هیات ژوری نیز می گوید:

"پرسش های مهمی پیرامون فرایندهای اخیر شهری شدن در چین مطرح شده است، چه این فرایند در سنت های چینی ریشه داشته باشد و چه رویکردشان فردا را مد نظر اورد، کارهای ونگ شو، همچون بسیاری از معماران بزرگ سعی کرده است دو جهانی باقی بماند و در کنار عمق عمیقش در بافت، روحی جهانی را نیز تداعی کند. "

خود ونگ شو در مورد طراحی اش می گویدا:

"نقطه اغاز کار من همیشه سایت و الزاماتش هستند، زندگی، مردم و اب و هوا، من متوجه این روایت هستم که همیشه پیش از من چیزی اینجا وجود داشته است، ساختمان های من محصول و برامده چنین اتمسفری اند، خیلی از معماران دیگر توجهشان را بر فضا معطوف می دارند، من از تیپولوژی و پیش نمونه ها سخن می گویم، پیش نمونه ها ارتباطی تنگاتنگ با خاطره جمعی و محلی مردمان ساکن در بافت دارند".

وی که واژه اماتور را به همراه همسرش بر دفتر معماری شان گذاشته، دلیل انتخاب این عنوان را فارغ از سود و دل در گروه لذت کشیدن می داند و می گوید:"برای من هنرمند یا صنعتگر بودن بیشتر به معنای اماتور بودن یا چیزی شبیه به این است".

از اثار مهم ونگ شو می توان به موزه تاریخ نینگبو، موزه هنرهای معاصر نینگبومحوطه اکادمی هنر ژی یانگ شانو پاویون سال های 2010 و 2006 بینال معماری ونیز اشاره کرد.

برای ونگ کار هنری امکان بازگشت به سنت های حیاتی در مکان است و البته ونگ نیز همچون چیز با یک نوزایی در مقیاس عمیق مواجه است و از همین روست که شاید عمیقا باور دارد"سنت از دست رفته به معنای اینده از دست رفته است."

شاید مهمترین مثال از این فرایند را بتوان در کتابخانه دانشگاه ونژنگ در دانشگاه سوژِن مقایسه کرد، جایی که وی به دقت چشم انداز را در نظر اورده و روش هاس سنت باغ سازی چینی را نیز، او کتابخانه ایی طراحی کرده نیمی در زیر زمین. در محوطه اکادمی هنر ژی یانگشان نیز تلاشش را بر ترکیب تکنولوژی و الگوهای پایدار ساخت و ساز با روش های سنتی ساخت و طراحی گذاشته است و دو میلیون کاشی باقی مانده از خانه های تخریب شده برای پوشش سقف محوطه استفاده کرده است و در ترکیب با بتن کاشی های بازیافتی عملا در قامت عایق حرارتی عمل می کنند.

اینجا می توانید مقاله ای را بیابیید از رم کولهاس به نام که در ان معمار به تاثیر چین بر معماری می پردازد.

اینجا نیز می توانید گفت و گوی یکی از طراحان دفتر معماری رم کولهاس؛ اُ ام اِی بر پیشرفت در چین را از نظر بگذرانید.

اینجا نیز می توانید نظر خود رم کولهاس را بیابید در مورد چین و مواجه ان با مفاهیم بنیادی

اتووود پیش از این با تمرکز بر معماری ونگ شو، تلاش کرده است به تبیینی نسبی از وضعیت معماری چین رسد، نگاهی کلی به اثار ونگ شو را می توانید در مقاله وَنگ شوُ؛ باستان شناسی اتمسفری کهن برای کشف امر نو به قلم فاطمه موسوی مقدم بیابید و تدقیق مواضع ونگ شو به عنوان معتبرترین معمار چینی شناخته شده در محافل جهانی در مواجه با شهری شدن، سیاست های توسعه کالبدی، سیاست های کنترل مهاجرت و سنت های معماری بومی را نیز می توانید در مقالهشهری شدن به سبک چینی و بحران تمدنی؛ ونگ شو و معضل تدقیق معماری: معماری خنثی، معلق یا متعهد به قلم استفن اسمیت مشاهده فرمایید، نوع نگاه آی وِی وِی به مصرف گرایی به سبک چینی و چگونگی مواجه لایه های فکور چین با غرب را می توانید در مقاله آی وِی وِی؛ پاپ آرت و ماهیت زدایی شی دلالت گر از رهگذر جامعه ی مصرفی به قلم فریبا شفیعی ملاحظه فرمایید.