لبس وودز، معمار، هنرمند و نظریه پرداز معماری، امروز در سن 72 سالگی، حین خواب در نیویرک درگذشت. وودز بیشتر به سبب بازسازی و بازْتصور شهرهای در بحران شناخته شده است. اسکیس های خیالی و محتوای سیاسی اثارش عمیقا ساخت اثارش را سخت ساخته بود، اخرین اثر او "پاویون نور" که به وسیله دوستش استیون هال به او سفارش داده شد، امسال پایان یافت. وودز، در وبلاگش این پاویون را در قامت فضایی "طراحی شده جهت بسط دامنه و عمق تجربه ما. این تنها و عمیق ترین هدف و در عین حال تنها کارکردش می باشد.

اگر کسی بخواهد تنها و تنها یک دلیل، فقط یک دلیل، برای اثبات چرایی خلق چنین فضای تجربی در بافت یک چنین پروژه بزرگ توسعه شهری بیاورد، ان دلیل این خواهد بود: تغییرات سریع در دنیای ما، به طور ثابت ما را با چالش های جدیدی در مواجه با مفاهیمی همچون فهم و کنش قرار خواهد داد و ما را برای مواجه با ابعاد جدیدی از تجربه تشویق خواهد کرد." و به واقع تبلور یک چنین کیفیتی بود که تمام اثار وودز را متمایز می سازد و شاید از همین روست که جف منوف، نویسنده وبلاگ BLDGBLOG اثار وودز را :"علامت تعجبی می داند در پایان جمله ای که بر قرار ان تخیل معمارانه، فارغ از تمام قیود مالی و توتم غیر قابل ساخت بودن، بایستی، همیشه، به چالش کشاننده باشد. هر کسی باید بتواند ساختارها و فضاهای کاملا نوینی بدون دیوار تصور کند که که عمیقا بتواند امکانات محیط مصنوع را بازْسازی نماید و اگر چنین است بایستی به سیاره ای که بر ان ایستاده ایم مجددا بیاندیشیم."

وودز در 1940 در میشیگان متولد شد بین سال های 194 تا 1968 در دفتر ارو سارینن مشغول کار شد، از 1976 تمرکز خود را بر معماری تجربی و کانسپچوال متمرکز ساخت؛ معماری ای که به گمان خودش به ما فرصت تجربه نوعی از فضا را می دهد که پیش از این تجربه نکرده ایم، روندی که عملا منجر به بنیان گذاری موسسه پژوهشی معماری تجربی در سال 1988 گردید. وودز همچنین به عنوان استاد مدعو در بسیاری از دانشکده های مهم معماری از بارتلت تا هاروارد تدریس کرده است.

اخرین عنوان او مدرس معماری در کوپر یونیون در نیویرک بود، جایی که در ان به قول مایکل کیملمان؛ منتقد نیویرک تایمز تا اخرین نفس درس می دهد. او در اخرین پستی که بر وبلاگش نهاد به این مسئله اشاره کرد که از نظر سلامتی در وضعیت چالشی است و زمان و انرژی اش محدود است؛ پیش درامدی بر مرگی در خواب در نیویرک طوفان زده.

اتووود همیشه برای نگاه او به معماری و نحوه به چالش کشیدن گفتمان های رایج معماری توسط لبس وودز اهمیت بسیاری قائل بوده است، نمونه ان چاپ دو یادداشت از وی بوده است یکی با عنوان دیوارهایِ تغییر؛ لبس وودز و هرمنوتیک عناصر شهری با برگردانی از فریبا شفیعی و دیگری یادداشت معماری پس از یازدهم سپتامبر ـ درجه ی صفرِ شهر