در پي سخنراني دنيس اسكات براون در گردهمايي " زنان در معماري " در لندن و درخواست وي مبني بر " اداي احترام به مفهوم خلاقيت هاي مشترك " و به رسميت شناختن نقش وي در جايزه ي پريتزكر رابرت ونچوري در سال 1991، بحث هاي جنسيتي شديدي شكل گرفته است.
تا آنجا كه نزديك به دو هزار نفر از طرفداران وي براي حمايت از سخنانش به امضاي بيانيه اي آنلاين پرداخته اند كه توسط گروه زنان و طراحي ِ هاروارد ايجاد شده است. در ميان اين هواداران، هنرمندان و معماران بزرگي نيز به چشم مي خورند، همچون زاها حديد، فرشيد موسوي و هاني رشيد، همراه با پائولا آنتونلي متصدي ارشد معماري و طراحي MOMA ، ايوان بان عكاس معماري، سارا ويتينگ رئيس دانشكده معماري رايس و جنيفر ولچ رئيس كالج طراحي محيط بركلي.
در پاسخ به اين انتقادات، مارتا ترون، مدير اجرايي پريتزكر پرايز، " ارجاع اين موضوع مهم به هيئت داوران در جلسه بعدي " را وعده داده است و يادآور شده است كه اين مسئله، با توجه به اينكه انتخاب برندگان ِ سالانه، توسط داوران ِ برجسته اي صورت مي پذيرند كه در طول چند سال تغيير مي يابند؛ اين يك " وضعيت غيرعادي " مي باشد.
در زمان انتخـاب ونـچــوري، هيئـت داوران پريتــزكر پرايــز شـامل جي كـارتـر بـراون ( رئيس هيئت )، جيوواني انلي، ادا لوئيس هاگستبل، ريكاردو لگورتا، توشيو ناكامورا، كوين روچ، لورد روتشيلد و بيل ليسي ( دبير هيئت ) بوده است.
هيئت داوران كنوني، كه به تازگي تويو ايتو را به عنوان برنده ي جايزه پريتزكر 2013 معرفي نموده اند از لرد پالمبو ( رئيس هيئت )، الخاندرو اراونا، استفن برير، يونگ هو چانگ، گلن مركت، جوهاني پالاسما و مارتا ترون ( مدير اجرايي ) تشكيل گرديده است.
اگرچه تاثير دنيس اسكات براون بر قدرتِ موفقيت اين زوج پست مدرن، غير قابل انكار است؛ اما استدلال هاي مخالف نشان مي دهند كه پايه و اساس اعطاي پريتزكر پرايز به ونچوري، پروژه هاي خانه وانا ونچوري و خانه گيلد در سال 1964 بوده اند؛ كه هر دو پيش از پيوستن دنيس اسكات براون به شركت مشتركشان در سال 1969 بوده است.
جدا از اين دو پروژه، در هنگام اعطاي اين جايزه، براون به مدت 22 سال يكي از همكاران شركت ونچوري اسكات براون بوده است و در 30 سال همكاري با ونچوري، نقشي اساسي و مهم در تكامل نظريه هاي معماري و طراحي داشته است. علاوه بر اين، وي يكي از همكاران كتاب " آموختن از لاس وگاس " در كنار ونچوري و استيون ايزنور در سال 1972 بوده است.
براون در مصاحبه اي در سال 2011، از سرخوردگي اش در اين راه اينگونه سخن مي گويد: " اين موضوع براي هر دوي ما سخت بوده است؛ اما مشخصا براي من بيشتر، چون اين من بودم كه ناديده گرفته شدم و محو گشته ام. بازديدكنندگاني كه به دفتر ما مي آيند از كنار من همچون دستيار ونچوري عبور مي كنند و به سوي او مي روند و من را يك حرفه اي و مطمئنا يك طراح، آنچه كه سزاوار هستم، نمي بينند. چرا اين ارتداد، به كتابي براي توضيح نياز دارد؟ "