بيانيه ي درخواست معمار دنيس اسكات براون، جهت به رسميت شناختن نقش وي در جايزه پريتزكر 1991، با بيش از 12 هزار امضاي هواداران و حمايتگران وي، مواجه شده است. از حاميان قابل توجه اين دادخواست مي توان به برندگان پيشين اين جايزه از جمله زاها حديد، رم كولهاس و همسر و شريك 40 ساله ي اسكات براون، رابرت ونچوري، اشاره نمود. اين دادخواست كه توسط دو زن جوان از انجمن زنان و طراحي ِ هاروارد، شكل گرفته است، با استقبال و موفقيتي بزرگ تر از آنچه انتظار مي رفت، مواجه شده است. اين كمپين به منظور تجديد نظر و باز انديشي به موقعيت دشوار و حتي غيرعادلانه جايگاه زنان در معماري تشكيل گشته است.
در پيشينه 34 ساله اين جايزه، تنها دو معمار زن موفق به دريافت آن گشته اند و اين تعداد، بسيار كم و تامل برانگيز مي باشد. در كنار آن، مي توان به اين نكته نيز اشاره نمود كه با وجود تعداد برابر ِ دانشجويان زن و مرد در دانشگاه هاي امريكا، تنها 16 درصد از جمعيت معماران داراي اجازه ساخت را زنان تشكيل مي دهند. زاها حديد ادعا كرده است كه در دوران تدريس وي در دانشگاه ها، زنان بدون شك، بهترين دانشجويان او بوده اند؛ اما پس از اتمام دانشگاه، اين تعداد در مواجه با صنعت و جامعه، با " رانش " عظيمي مواجه مي گردد. سوالي كه بايد پرسيده شود، اينست كه " چرا ؟ "
شايد، مسير طولاني و نفسگير تبديل به عنوان " معمار " را بتوان مقصر شمرد. پس از پنج يا هفت سال تحصيل، معماران مشتاق بايد دوره كارآموزي و امتحانات صدور مجوز كار و ساخت را بگذرانند كه به طور متوسط 8سال و نيم زمان به طول مي انجامد؛ در حالي كه كار در اين دوره هاي زماني با حقوقي پايين بدست مي آيد.
چه چيزي مي تواند اين فرايند را آن چنان منحصر بفرد سازد تا همسان با سال هاي باروري زنان باشد؛ بنابراين انتخاب ميان مادر شدن و تبديل به يك معمار گشتن به ميان مي آيد. تنها تعداد كمي از زنان مي توانند هر دو كار را همزمان انجام دهند و اين شرايط نيز در صورت داشتن يك شريك و يا سرپرست ديگر براي نگهداري از فرزندان به وجود خواهد آمد.
و اين ها همه دلايل نيستند. علاوه بر فرآيند بلند مدت صدور مجوز و جو ِ كار همه ساعته كه معماران با آن مواجه هستند؛ بسياري از زنان در محل كار خود با تبعيض جنسي و تمايز با مردان روبه رو مي گردند. بيش از نيمي از زنان مشغول به كار در بريتانيا، دستمزدي كمتر از همكاران ِ مرد خود دريافت مي نمايند و 60 درصد كارفرمايان زن در صنعت ساختمان شكست خورده اند و يا اختياراتشان به رسميت شناخته نشده است.
اين اقتدار و اختيارات محدود تر نيز مي باشند. طبق بررسي موسسه معماران امريكايي، تنها 17 درصد از رؤسا و شركاي شركت ها را زنان تشكيل مي دهند و فقط دو نفر ( و به زودي سه نفر ) معمار زن به عنوان رئيس سازمان AIA در تاريخ 155 ساله ي آن، انتخاب گشته اند.
اين تبعيض و ناهمساني جنسيتي، چه مفهومي در صنعت معماري امروزي دارد؟
آيا ما بايد نگران اين مسئله باشيم كه بسياري از محيط اطرافمان را مردان طراحي نموده اند و نه زنان؟ آيا زندگي به صورتي متفاوت و حتي بهتر طراحي نمي گشت اگر به جاي اين ساخت هاي تكرار شونده، در ميان نياز مبرم قرن حاضر به تجديد نظر و اصلاحات، از نبوغ زناني كه به وسيله هنر باستان به سكوت اجبار شده اند، استفاده مي گشت؟
اتووود پيش از اين در اين خبر به جنجال دنيس اسكات براون، در خبري ديگر به پاسخ ابتدايي پريتزكر پرايز به او و در اين خبر به بيان نظر حاميان و منتقدان وي پرداخته است.