در 70 مایلی شمال فونیکس، در اریزونای مرکزی، شهری غیرمعمول واقع شده است به نام آرکوسانتی، که پائولو سولری با هدف اسکان 5000 نفر طراحی کرد. ارکوسانتی عملا تحقق مفهوم آرکولوژی بود که ماحصل ترکیب دو عبارت اکولوژی و معماری است. نیت این باهم آد شکل دهی به گشتالتی بود تا مامنی باشد برای مناسبات و کنش های دو سویه ای که ارگانیسم های زنده در قبال یک دیگر و محیط طبیعی شان ایفاد می نمایند.

یکی از خیال ورزترین متفکران زمانه ما، پائولو سولری، تمام زندگی خود را صرف مشغله های اجتماعی و اکولوژیکی نمود که به واسطه اگزیستنس شهری مدرن برامده بودند. ماحصل کار سولری شامل دستاوردهای عظیم و موفقی در حوزه معماری و برنامه ریزی، نوشته های بی نهایت مهمی در مورد تجربیات حاصل از طراحی و ساخت ارکولوژی، هم حضوری و هم رسش معماری و اکولوژی و همچنین امکان جلب نظر جهانیان به پروژه ای کاملا خیالی است، که روی در واقعیت کشید.

پائولو سولری به سال 1919 در تورین متولد شد و اولین سال های اموزش معماری اش را غرق چشم انداز، فرهنگ و معماری اروپایی کرد. در 1946 مدرک دکترای خود در معماری را از دانشگاه پلی تکنیک تورین اخذ نمود، کمی پس از فراغت از تحصیل به ایالات متحده نقل مکان کرد تا در پروژه تالیسن فرانک لوید رایت در اریزونا با او همکاری کند.

سولری در سال 1950 به ایتالیا بازگشت و مشغول طراحی یک کارخانه سرامیک سازی گردید که اکنون تبدیل به یک اثر یادمانی در ایتالیا گردیده است، طی این پروژه او مشغول همکاری با هنرمندان سرامیک ساز گردید و به درک و دانشی در مواجه با سرامیک رسید که بعدها در بسیاری از اثارش به خوبی ان ها را متبلور ساخت، طی پنجاه سال پس از ان این زنگ های سرامیکی در کنار تبحرش در استفاده از برنز و اهن و پیکره تراشی تبدیل به عناصر و منابع الهامی گردید که عملا کمک کرد تا ایده های تئوریکش به محک تجربه خورند.

سولری در سال 1956 به همراه همسرش کُلی و دو دخترش؛ کریستین و دانیلا به اریزونا نقل مکان کردند، در ان جا بنیاد خیریه کوسانتی را تاسیس کردند و کار بر گروهی از ساختمان ها را شروع کردند که به همین نام خوانده می شدند و به واقع در همین کوسانتی بود که سولری اولین تجربیاتش در تکنیک های متنوع قالب گیری و کار با بتن را به دست اورد.

در سال 1970 گام مهمش برای تحقق بزرگگترین و جاه طلبانه ترین پروژه اش را برداشت. شهرک ارکوسانتی در اریزونای مرکزی به عنوان پیش نمونه ای از ارکولوژی بنیان نهاده شد. ارکوسانتی که شاید بتوان ان را کامیونیتی ای نامید که سولری به عنوان الترناتیوی برای شهر پایدار در سر می پروراند، عملا مانیفستی بود برای نظریه ورزی های ارکولوژی. این ایده تا سال 1970 که سال اغازین پروژه بود محور اصلی زندگی و کار سولری را تشکیل می داد.

آرکولوژی کانسپت پائولو سولری برای شهرهایی است که هم حضوری معماری و آکولوژی را مد نظر دارند. ایده آرکولوژی شهر سه بعدی فشرده و در هم ادغام شونده ای را پیش می کشد که محققا رو به روی هرزه روی حومه شهری می نشیند، الگویی که ذاتا با مصرف بی رویه منابع و منزوی ساختن مردم از یک دیگر و از کامیونیتی های پیرامونی گره خورده است. مینیاتوریزه شده محیط فیزیکی شهر در حفظ زمین، انرژی و منابع بی نهایت موثر است.

در یک رویکرد تاریخی، آرکولوژی مجموعه ای از شاکله های طراحی معماری است که هدفش طراحی کلان سازه های زیستی است که پذیرای تراکم انسان در مقیاس بالا می باشند. آرکولوژی تفاوت اساسی دارد با ساختمان های بلندمرتبه یا زیست گاه ها، چرا که مقرر گردیده تامین کننده پایدار تمام منابعی باشد که برای زندگی راحت مد نظرند، روندی که در قالب تولید مواد غذایی، تصفیه اب، برق، تنطظیمات اقلیمی و . . تحقق می یابد. شهر به نوعی تعریف شده است که تامین کننده تمام این موارد برای جمعیت های بالای انسانی باشد، ارکولوژی طبق تعریف هیچ نیازی به ارتباط با شهرداری یا زیرساخت های شهری جهت مدیریت ندارد.

ارکولوژی ها با هدف کاهش تاثیرات انسان بر منابع طبیعی طراحی شده بودند. ارکولوژی غالبا تکنیک های معمول ساختمان سازی و تکنیک های رایج مهندسی عمران را در قامت پروژه هایی بی نهایت کلان مقیاس ولی قابل اجرا به کار می گیرد تا شمول اقتصادی ای که در دیگر پروژه های با بن مایه های ایده ال گرایانه قابل حدوث نمی باشند را ممکن سازد، از این نظر این دیدگاه بی نهایت به انچه فرانک لوید رایت در بِراداِکـْـر سیتی یا شهر پهنْ دشتی مطرح می سازد نزدیک است. طرح سولری حمل و نقل، کشاورزی و نظام مالی و تجاری را بر قوام مناسبات اقتصادی تعریف کرده است.

طرح فرانک لوید رایت، درست به مانند طرح پائولو سولری با انتقاد منتقدانی مواجه شد که راه حل های ارائه شده را در مواجه با مشکلات واقعی برامده از تعریف یک زیست گاه با جمعیت بالا بی نهایت سست و غیر پاسخ گو می دانستند.

خود پائولو سولری در کتاب پاسخ زمین (1977) مشکل شهرهای امروز را این چنین بیان می کند:

"مشکلی که در حال حاضر من با ان مواجه هستم، الگوی طراحی حال حاضر شهرهاست؛ چند طبقه ارتفاع گرفتن از زمین و جهت گیری به سمت حاشیه های شهری و نهایتا بسط یافتن افقی و بدقواره بافت به اصطلاح شهری برای مسافت های طولانی. نتیجه ی این هرزه روی افقی، تغییر شکل اساسی زمین است و تبدیل مزارع به پارکینگ ها و عملا صرف میزان زیادی از زمان و انرژی است، برای حمل و نقل مردم، کالاها و ارائه خدمات متناسب با فاصله شان از مرکز.پیشنهاد من تمرکز بر درونْ کافت و درونْ ریزی شهری است و نه برون ریزی و بسط ان در افق."

در شهرهای امروز بیش از نیمی از زمین به کارکردهای اتومبیلْ مبنا تخصیص داده شده است، در ارکولوژی، اتومبیل ها از شمول اصلی شهر حذف شده اند و ماهیت چندْ منظوره ساختمان ها مکان های زیست، کار و حوزه عمومی را در دسترس یک دیگر قرار می دهد و عملا موجب می شود راه رفتن تبدیل به فرم اصلی حمل و نقل درون شهر گردد.

نزدیکی و هم جواری ارکوسانتی با زمین های غیر مسکونی دسترسی بی نهایت بی دغدغه و سریع به مناطق روستایی را برای ساکنین شهر فراهم می اورد و در عین حال این امکان را نیز برایشان ممکن می ساخت که فعالیت های کشاورزی شان را درست در نزدیکی شهر سامان دهی نمایند. این وضعیت کارایی لجستیک سیستم توزیع مواد غذایی را نیز به حداکثر می رساند. استفاده از تکنیک های معماری غیر فعال خورشیدی همچون تمرکز بر معماری گلخانه ای، تاثیرات نیم گنبدها و معماری به لحاظ سازه ای پوشاننده نیز راه کارهایی اند بر کاهش مصرف انرژی در شهر مخصوصا از نظر سرمایش، گرمایش و نورگیری. از همین روست که شاید بتوان ارکولوژی را جانشینی ناب برای مصرف و اسراف بیش از اندازه از طریق طراحی شهری هوشمند، کارامد و به لحاظ مالی کم مصرف در نظر اورد.

پائولو سولری در جای دیگری از کتاب "پاسخ زمین"(1977) اورده است:"آرکولوژی توان ارائه پاسخ صحیح به بسیاری از مشکلات تمدن شهری، از جمله جمعیت، الودگی، کمبود انرژی و منابع طبیعی، کمبود منابع غذایی و کیفیت زندگی را دارد. سازه شهر بایستی بتنی و مینیاتوری باشد تا بتواند حامی فعالیت های پیچیده فرهنگ پایدار انسانی قرار گیرد و بدان درکی نوین اعطا کند و اعتماد جامعه به اینده اش را نیز مقوم سازد. اصل عمده آرکولوژی در این گزاره خلاصه می شود که شهر ابزار الزامی دگرگونی نوع بشر است."

در سال 1970 پائولو سولری و موسسه ای که خودش تاسیس کرده بود؛ بنیاد کوسانتی، ساخت آرکوسانتی را اغاز کردند، یک ازمایشگاه شهری در دل صحرای مرکزی آریزونا. شهر مبتنی بر کانسپت آرکولوژی طراحی شده بود، هدف طراح این بود که شهر پس از تکمیل 5000 نفر جمعیت داشته باشد و راه نمایی باشد برای بهبود شرایط شهری در مقیاسی کلان و نمونه ای باشد اگاهی بخش برای پاسخ به تاثیرات منفی متبادر بر زمین. سازه های فشرده و بزرگش و همچنین گلخانه های خورشیدی کلان مقیاس اش صرفا 25 اکر از 4060 اکر مجموعه را متاثر می سازد و فضاهای طبیعی را در هم نشینی با ساکنان شهر تعریف می کند. بر اساس نظریه ارکولوژی سولری، در آرکوسانتی بسیاری از سیستم ها با هم کار می کنند این در هم گیری بر اساس سیرکولاسیون کارای مردم و منابع، ساختمان های چند منظوره، اپارتمان ها، تجارت، تولید، تکنولوژی، فضای باز، استودیوها، روی دادهای فرهنگی و اموزشی ای که همگی در دسترس همگان هستند تعریف می شود، با این حال محرمیت عنصر اساسی در تمامی لایه های طرح می باشد.

آرکوسانتی یک مرکز اموزشی است، برنامه کارگاه پنج هفته ای تکنیک های ساخت و ساز و فلسفه وجودی آرکولوژی را حین فرایند ساخت اموزش می دهد. داوطلبان و دانشجویان از اقصا نقاط دنیا به این شهر می ایند و ارکوسانتی را از طریق مشارکت در ساخت و نهایتا توسعه فضایی و فیزیکی تجربه می کنند. بسیاری از این ها دانشجویان طراحی هستند و برخی شان هم از طرف دانشگاه ها تاییدیه کاری دارند اما داشتن پس زمینه طراحی و معماری جز شرایط اصلی نیست.

در حال حاضر، آرکوسانتی، متشکله ایست از ده ها ساختمان چند منظوره، که ماحصل حدود 6000 کارگاه مسارکتی برگزار شده توسط مسئولین شهر است، این ساختمان ها هر کدام 60 تا 80 نفر را در خود جای داده اند که همگی شان بی وقفه خود را وقف ساختن و حفاظت از محیط ساخته شده پیرامونی نموده اند، این ساکنین که زنگ های با معروفیت جهانی سولری را می سازند و شاهد حضور سالانه 50000 توریست می باشند در حوزه برنامه ریزی، ساخت و ساز، طراحی منظر، حفاظت، پخت و پز، کار در کارگاه های اهن و سرامیک، باغ بانی و مدیریت و روابط عمومی مشغول فعالیت می باشند.