معمار متاخر لبوس وودز را غالبا به سبب فضاهای غیرمترقبه و غیر ارتدکسش می شناسند، او با ساختمان های پیچ خورده و معجوج و بعضا در استانه فروپاشی قرار گرفته، سعی می کرد به مداخلات معمارانه وجهی سیاسی و اجتماعی دهد، شاید به همین دلیل است که به جز پاویون نور وی که در چنگدوی چین ساخته شده است تقریبا هیچ سازه زیست پذیری از او به یادگار نمانده است، اگرچه یکی از طرح های او اخیرا توسط دانشجویان موسسه معماری کالیفرنیای جنوبی (SCI-Arc) ساخته شده است و در میدان بلوم در مرکز شهر لس انجلس نصب گردیده است.

پروژه "موج زمین" نام دارد و لبوس وودز ان را با همکاری کریستف اِی کامپوش برای بی ینال هنر و معماری مدیترانه 2009 در رجیو کالابریای ایتالیا طراحی کرده بود، طرحی که هیچگاه محقق نشد، اما حالا به همت دانشجویان این طرح ساخته شده می تواند شاهد قدم گذاشتن انسان به درون فضای ایده ال لبوس وودز باشد.

اریک اوون موس، مدیر موسسه معماری کالیفرنیای جنوبی، در تایید چرایی ساخت این اثر می گوید:"انچه برای ما مهم بود نشان دادن قابلیت ساخت طرح های لبوس وودز است، اگر به بسیاری از سوگنامه های پس از فوت او بنگرید، مشاهده می کنید غالب نوشته ها او را شخصی خیال باور می دانستند، اما این به واقع حرف مفت است، او عمیقا درگیر فهم درستی از تکنولوژی های نو بود و تمام ترسیماتش قابل ساختند."

اتووود همیشه برای نگاه لبوس وودز به معماری و نحوه به چالش کشیدن گفتمان های رایج معماری توسط او اهمیت بسیاری قائل بوده است، نمونه ان چاپ دو یادداشت از وی بوده است یکی با عنوان دیوارهایِ تغییر؛ لبس وودز و هرمنوتیک عناصر شهری با برگردانی از فریبا شفیعی و دیگری یادداشت معماری پس از یازدهم سپتامبر ـ درجه ی صفرِ شهر