تصویری که طرح های دیوید هلدن از استکهلم در این تصاویر از شهر ارائه می کنند تصویر جایی است که بودن مردم در آن خوشایند است.
این طرح ها شمه ای از حال و هوای استکهلم و نحوه بازسازی آن را به بیننده القا می کنند. این ها تصاویری از پروژه نورمالم جنوبی هستند(که فرم کلی آن هلدن است) , که روی گذرگاه مترو ساخته شده و از دل پیچیدگی نظام های حرکتی رشد کرده است.
در تصویر اول طرحی از پلازای بزرگ پیاده را می بینید که به موجب طرح قرار است در منتهی الیه جنوبی نورمالم ساخته شود و از خیابان تا ایستگاه مترو امتداد یابد و به تفرجگاه پیاده که در طرح عکس دوم میبینید متصل شود.
در اینجا در هم تنیدن بناهایی از دوره های مختلف تاریخ یک شهر را به زیبایی تمام می توان دید. بنای ستون دار انتهای این فضا, تالار کنسرتی است اثر ایوار تنگبوم معمار و آبنمای ارفه اثر کارل میلس را در برابر آن میبینید.
این ترکیب پایان خوشایندی است برای معمارای کم و بیش"رقیق" مغازه های جدید تر کنار پیاده رو: واقعیتی که هلدن به خوبی تشخیص داد.
چنان که در طرح هویداست, از سطوح متعددی استفاده شده است. بام مغازه ها پر از درخت و گل اند و در میان آنها محوطه هایی برای نشستن, رستوران و کافه در نظر گرفته شده است. پلهای عابران پیاده از فراز فضای باز میانه می گذرند و پلکانها سطوح مختلف را با هم مرتبط می کنند. اینها همگی نقطه کانون نظام حرکتی را تشکیل می دهند که عنصر نظم دهنده به رشد منطقه است.
شهر استکهلم عملا مالک همه زمین هایی است که بلاواسطه ناحیه شهری را احاطه کرده اند و در حال حاضر مشغول گسترش شبکه های را آهن برای جا به جایی انبوه در سراسر این زمینهاست. در عین حال, شهر زمینهایی برای رشد برنامه ریزی شده جوامع جدید در اختیارشان می گذارد. با احداث هر ایستگاه جدید ترانزیت, این جوامع چون چون خوشه ای به دور آنها جمع می آیند.
همین امر به گسترش شهر در دل منطقه تماس آن با بخش قدیمی تر شهر آن را تقویت میکند.
چون پروژه نورمالم, با پنج برج بلندش, متمرکز است, به دقت طراحی شده, دارای منطقی درونی است و با توسعه منطقه ارتباطی کارکردی دارد, زیبایی استکهام تاریخی نابود نمی شود. پروژه جدید در واقع ادامه قدرتمند کارهای پیشین است.