موسیقی در خانه ی سارینن حضوری پر رنگ داشت. اِلیل سارینن دوست نزدیک آهنگسازان بزرگی همچون یان (ژان) سیبلیوس و گوستاف مالر بود. سالن موسیقی تنگل ؤود، مأوای تابستانی ارکستر سمفونی بوستون در شهر لناکس، ماساچوستس، نمونه ی انتقال این مناسبات و نیز سفارش های مرتبط با موسیقی از پدر به پسر است. بعد از آن که چادرِ کنسرت های تابستانی ارکستر توسط طوفان تخریب شد، رهبر و مدیر ارکستر سرژ کوسه ویتسکی سازه ای مقاوم تر و با ثبات تر درخواست کرد. اِلیل سارینن بدین منظور دعوت شد و سرآغاز رابطه ای طولانی مدت را با مرکز موسیقی برکشیر را رقم زد.
اِلیل سارینن در ماه اوت سال 1937 از سایت بازدید به عمل آورد و با هم فکری سرژ کوسه ویتسکی پلان های مفصلی برای "مرکز موسیقی برکشیر" طراحی نمود. پروپوزالِ سارینن فراتر از بودجه و نیازهای عاجل فستیوال سمفونیک برکشیر بود، و از سارینن خواسته شد تا پروژه را جمع و جورتر سازد. سرانجام یک مهندس محلی، جوزف فرانتس، پلان سارینن را به صورت ساده تری برای یک پاویون موسیقی نیمه باز طراحی کرد. این سالن یا سایبان موسیقی ( که امروزه به آن "سایبانِ موسیقیِ کوسه ویتسکی" می گویند) در سال 1938 آماده ی بهره برداری شد.
سه سال بعد، سارینن پدر و پسر توانستند سالن تئاتر و کنسرت را بسازند که در ژوییه ی 1941 گشایش یافت. استفاده از مصالح معمولی و پروفیلهای مقطعی محدودیت بودجه، استتیک، و نیازهای آکوستیک را منظور ساخته بود. گل میخهای چوبیِ عریان و کفپوش سنگفرش توزیع یکنواخت صوت را میسر ساخته بودند. پنج آرکِ جسورانه ( که اکنون برداشته شده اند ) پشت بام پلکانی را بر دوش حمل می کردند. از ورودی طبقه همکف، زاویه ی بازشونده ی کف و سقف فضایی خلق می کرد که با رسیدن به صحنه ی اجرا به نهایت ارتفاع خود می رسید.
سالن تئاتر و کنسرت گسستی قطعی از حجم صلبِ جرمیِ شاخصِ معماریِ سارینن بود. دست اِرو را می توان در رپرتوآر فرم های جدید، که از حساسیت مدرنیستیِ بیشتری برخوردارند، تشخیص داد. پشت بام، معلق از یک آرک، ظاهراً به پروپوزال سال 1931 لو کوربوزیه برای کاخ جماهیر شوروی ارجاع دارد، که ایده ی مشابهی را در مقیاسی متفاوت به کار گرفته است. هنری راسل هیچکاک و آرثر درِکسلر نام این ساختمان را در کاتالوگ نمایشگاهی سال 1952 که در موزه ی هنر مدرن نیویورک بر پا شد با عنوان Built in USA: Post War Architecture ثبت کردند.
در سال 1959 شرکت اِرو سارینن و شرکا با همکاری متخصصین آکوستیک بولت (Bolt)، برانک (Beranek)، و نیومن ( Newman) نصبت به نصب چتر ارکستر ادماند هاز تالبوت ( Edmund Hawes Talbot) در این بنا اقدام کردند. پانل های سازه ای مانند پرندگانِ در حال پرواز از سقف آویزان شدند، که مقدمه ای شد بر دو پروژه ی فرودگاهی سارینن که طی اندک زمانی پس از این تاریخ تکمیل شدند.