چارلز کوریا: هنر پدیده ای است در گرو جا. در گذشته معابد را داشتیم و نقاشی هایی که برای محراب معابد کشیده می شدند. در دوره رنسانس نقاش ها نقاشی هاشان را از معابد بیرون کشیدند و انچه باقی ماند ساختمان بود. نقاش ها خیلی چیزها به دست اوردند، اما خیلی چیزها را هم از دست دادند. ما غالبا برای انجام دادن پروژه هامان به ابشخوری احتیاج داریم.

فاینشیال تایمز: ایا این ابشخور از حس تعلق به مکان برمی خیزد یا از کارکرد پروژه؟

چارلز کوریا: این ابشخور دقیقا از انجایی که فکرش را می کنیم برنمی خیزد. مثلا می تواند از نحوه برخورد ساختمان با زمین برخیزد. یادم می اید زمانی که لوکوربوزیه برای ساختن ان بناهای مونومنتال حکومتی در چاندیگار به هند امده بود، او را ملاقات کردم. همه ما می ترسیدیم تا از او سئوال کنیم، اما نهایتا من از او پرسیدم :"شما چگونه طراحی می کنید؟" او جواب داد: "مسئله این است که ببینیم چگونه ساختمان با اسمان برخورد می کند." فکر می کنم صحبتش خیلی تاثیرگذار و الهام بخش بود و نشان می داد چگونه می توان به فرهنگ از یک معبر تنگ و تار نگاه نکرد.