در زمان شتاب شهرنشینی و تراکم، همان طور که افزایش حجم رسانه های تصویری به اشغال فضای شهر می پردازد، گورستان ها با چالش حفظ ارتباط خود به عنوان یک فضای عمومی شهری روبرو هستند. گورستان های تاریخی در حاشیه ی شهرند، در طول زمان به بافت شهری گره خورده اند همچون مناطق تفریحی سبز ادغام شده با شبکه ی شهر. این فضاها قادر به ایجاد یک فضای سکوت و صلح اند اما اهمیت خود را در شهرهای اشباع از رسانه ها از دست داده اند.
پروژه ما تلاش می کند تا با ایجاد یک گورستان بینابینی، به عنوان واسطه ای میان شهر و جامعه ی رفتگان عمل نماید. شاید نقطه شروع این پروژه، طرح الدو روسی برای گورستان مودنا بوده است؛ خانه ای همچون یک گلدان، بدون سقف، بدون در و حتی کف. این ساختمان نشان دهنده ی یک اجتماع است، شهری از آنان که رفته اند. کانسپت ما ایجاد راهی برای برقراری ارتباط میان این جامعه و محیط زیست اطراف آن با استفاده از تغییر و شکل دهی فضا و نورپردازی آن است.
این طرح که بر روی ساختمان های موجود در مرکز شهر قرار گرفته و از زوایای بسیاری از شهر قابل مشاهده استو هر گلدان توصیفی از یک پیکسل از یک صفحه نمایش سه بعدی ست که پویایی محیط اطراف ان را مشخص می نماید. این طرح شامل چهار عنصر اصلی ست؛ کوره ی ادمسوزی، دو طبقه پایه اصلی ساختار که در بالای ساختمان های موجود قرار گرفته و یک رمپ اسپیرال که بازدیدکنندگان را به سوی فضای اصلی مجموعه بازمی گرداند و فضای آتریومی که سقفی از شیشه دارد که آسمان و ابرها را منعکس می کند تا بازدیدکنندگان را از زمین و این فضا جدا کند. در میانه ی این طرح هیچ افقی وجود ندارد؛ قاب و کوزه متحرک آن به تعریف و تغییر مداوم حجم، نور و اتمسفر فضا می پردازند.