ایا می توان معماری را محو کرد؟ ایا می توان به معماری همچون ابر و
افق و منظر و اب اندیشید؟ برای یونیا ایشیگامی هیچکدام از این ها استعاره نیستند،
او تمام این عوامل را منبع الهام خود از معماری قرار می دهد و به معماری ای می
اندیشد سیال و بی نهایت و سبک و شفاف و در استانه حل شدن، معماری ای که به سختی
بویی از ماده دارد.
در سال 2009 کارگاه طراحی یونیا ایشیگامی برای طراحی موسسه تکنولوژی کاناگاوا
بزرگترین جایزه معماری ژاپن را برای او به همراه اورد. کتاب مقیاس دیگری از معماری
استعداد زودْ کشف شده ایشیگامی را اثبات می کند، پلان ها، طرح ها، عکس ها، نوشته
هایی برامده از پروژه های متفاوت همگی مهر تاییدی اند بر این گزاره خود او که
:"به دنبال تجسد بخشیدن به معماری ای هستم که پیش از این غیر قابل تصور بوده
است."
ابژه هایی که ایشیگامی در این کتاب به تصویر کشیده است، نمایشی است از
معماری ای به لحاظ زیبایی شناسانه شکننده و طرد و نزدیک به محو شدن، ایشیگامی
تاکید می کند که تلاش او ترکیب معماری، اشیا مصنوع و محیط های طبیعی برای تولید
معیار جدیدی برای فعالیت های انسانی است.