شروود هیلز، وینسکانسین

1940 – 1938

زمینی که جان سی. پیو برای خانه ی وینسکانسین خود انتخاب کرد زمین باریکی بود که همسایه ها از هر طرف به آن نزدیک بودند. اما شیب ملایم این زمین از سمت جاده به بالا تا رسیدن به کناره ی آب و نیز وفور درختان و بوته ها رایت را قادر ساخت تا خانه ای طراحی کند که به رغم صفات گفته شده در بالا بسیار هم دنج و منزوی به نظر برسد. این کار با قرار دادن خانه در زاویه ای نسبت به دریاچه ی پایین دست صورت گرفت، نحوه ی استقراری که معمار بدان "استقرار با زاویه ی تابش" می گفت. ساختمان به واقع یک بالکن بسیار بزرگ مرکب از بالکن های کوچکتر است، و جلوه نهایی آن یک خانه ی معمولی قرار گرفته بر قطعه زمینی محصور نیست، بل خانه ای است که در میان شاخ و برگ درختان گم شده و از خلال آن ها به دریاچه ی ایین دست دزدکی سرک کشیده.