رابرت ونتوری و دنیس اسکات براون، بی شک از تاثیرگذارترین معماران اواخر قرن بیستم به شمار می روند، تلاش های ان ها بر اهمیت اموختن از منظر محلی برای فهم عمیق تر بافت اجتماعی و فرهنگی و بستر تکنولوژیکی که اتمسفر اکنون را رقم می زند متمرکز است. این دو در کتاب بی نهایت مهمشان از لاس وگاس بیاموزیم (1972) دوگانگی ماهیتی معماری را به رسمیت می شناسند ـ معماری به مثابه سرپناه که عملا بر وجه درونی و وجوه ذاتی معماری تاکید دارد و معماری به مثابه یک نشانه که در جنبه های مفاهمه ای، تزییناتی و داده پردازانه و نمادین اش متبلور شده است.  

ایده های مطرح شده در کتاب نسبت واضحی با جامعه معاصر که در ان شاهد توسعه سریع ارتباطات و تکنولوژی های دقیقی که مرزهای بین فضاهای مدنی، عمومی و خصوصی را محو می کنند برقرار کرده و دگماتیسم سیستم های صلب تک ارزشی و شمول زیبایی شناسانه مستقر و تک بعدی و تحمیل یک کارکرد به فضای ایستا را نفی می کند.   

رابرت ونتوری و دنیس اسکات براون برخلاف نوْمدرنیست هایی که به تعبیری دل به معماری کارکردی ظاهری بسته بودند و جریان دیکانستراکتیویسم که ان ها هم به تعبیری درگیر سبک متشنج اکسپرسیونیستی شده بودند و تمام دستگاه فکری و حرفه ای خود را به گمانی بر مدار اجتناب از گفت و گوی معمارانه ی مبتنی بر روابط تاریخی و فرهنگی تعریف کرده بودند، روشی از فهم جامعه معاصر هم به مثابه یک کل و هم به مثابه الگوهای فردی ارائه دادند؛ روشی که در قالب ان معماری به مثابه بخش جدایی ناپذیری از پیچیدگی های جامعه درک می شود.